Jett Rebel schrijft frustraties van zich af over mislukte festivalzomer: ‘Iedereen is bezig met zijn eigen hachje’

Soms voelt deze tijd als eindeloos in de rij staan voor de kassa. Deze brief verandert daar niks aan, maar ik zou het mezelf niet vergeven als ik niet één keer op zou komen voor waar ik het meest van hou.

Velen zullen denken: ‘Wat zeurt zo’n Jett Rebel, zijn ‘werk’ is op een podium staan. Hij is vast loaded.’ In werkelijkheid kan hij al maanden amper rondkomen, en denkt hij soms dat hij maar beter een andere baan kan zoeken. Best zuur voor iemand die al voordat hij kon kruipen voelde wat hij met zijn leven wilde en alles eraan heeft gedaan daar te komen.

Elke noodkreet die klinkt vanuit mijn sector wordt opgevat als gezeik. Weinigen van ons durven hier wat over te zeggen, uit angst.

Ik spreek uit liefde voor de complete entertainmentsector en kunst in de breedste zin van het woord. Wat wij doen wordt gezien als ‘een veredelde hobby’. Los van het feit dat we ons leven wijden aan onze carrières, keihard werken zonder weekenden, vaste uren, vakanties of pensioenen.

Ik kom er steeds meer achter wat ik het meeste mis, na maanden niet optreden. Mensen een veilige plek bieden, waar ze zichzelf kunnen zijn. Waar ze kunnen genieten, en iemand hard zien werken ‘voor hun plezier’. Natuurlijk zijn er mensen die dit lezen en denken: ‘Nou ‘Jett’, voor mij hoef je dat niet te doen.’ Maar in onze sector is er daarom voor elk wat wils; muziek, musea, theaters, sportwedstrijden. Dat zijn de dingen waar we allemaal naar uitkijken, en waardoor we kunnen ontsnappen aan dingen die we zwaar vinden in het leven en dingen die we mooi vinden in het leven mee kunnen ondersteunen.

Voor iedereen die keihard zit te beulen op kantoor. Voor iedereen in de zorgsector die leeft om mensen gezond en levend te houden. Voor iedereen in de bouw die zorgt dat wij huizen hebben om in te leven.

Luizenleventje

Vanuit jullie perspectief leiden wij een luizenleventje. Maar jullie beloning, de uitlaatklep, daar leven wij voor. En daar zijn we 24/7 mee bezig, niet alleen dat uurtje dat we op het podium staan. Het meeste gebeurt achter de schermen. Hoe hard werken dat is, zien jullie niet. We zijn sterren in het verborgen houden van bloed, zweet en de tranen. Zodat jullie er geen last van hebben, want dit is jullie relax-momentje.

Het breekt mijn hart om te voelen dat de regering in dit land de cultuursector systematisch de kop indrukt. Maar het doet bijna nog meer pijn dat het publiek niet opkomt voor ons ‘entertainers’.

Iedereen is bezig met z’n eigen hachje. Daarom stemmen we in groten getale op iemand die dat lijkt te beschermen. Iemand die ooit droomde van het leven als pianist, maar het nooit gered heeft. Gunt hij het ons niet? Wij wisten ook nooit zeker of we het zouden redden. Bij ons beroep hoort doorzettingsvermogen en zelfs dan is er nog geen garantie dat je er van kunt leven.

Het huidige kabinet zou het door dit beleid verboden moeten worden ooit nog naar een concert te gaan. Echter, tegen de tijd dat ‘we weer mogen’, is onze branche misschien al leeggelopen, veel mensen hebben al noodgedwongen ander werk gezocht. En denk ook aan de toekomst: welke tiener lijkt het zonder helder perspectief nog een goed idee om muzikant te worden, of lichtman?

Afleiding

Wat was het mooi geweest als de regering had gezien hoeveel wij hadden kunnen bijdragen. Tijdens de lockdown, een periode van onzekerheid, snakte iedereen naar afleiding. Velen uit mijn vakgebied lieten zich omscholen tot streaming experts, zodat ze jullie thuis een hart onder de riem konden steken en hopelijk zelf die investering terug konden verdienen en wat overhouden.

Hoe makkelijk was het geweest om vanuit de overheid een platform op te zetten, waar mensen streams konden kijken. Enkel een voorbeeld van iets wat vrij makkelijk had gekund, als onze verbindende kracht niet structureel over het hoofd werd gezien door dit kabinet.

Voor velen wordt deze tijd mentaal steeds ondraaglijker. We praten over fysieke gezondheid, maar op praten over mentale gezondheid heerst nog een taboe. Psychiaters en psychologen hebben wachttijden van maanden. We leven in uitzichtloosheid en angst. Toch bekommeren we ons, op geheel westerse wijze, liever over het welzijn van onze economie, dan over dat van onze geest.

We moeten allemaal overleven, zowel financieel als fysiek, maar zou het niet fijn zijn weer een glimlach te zien in het gezicht van ons land? Voor velen waren evenementen dingen om naar uit te kijken en naartoe te leven. Even een beetje licht in de duisternis.

Natuurlijk pretendeer ik niet dat er niemand meer depressief zou zijn als onze sector weer mocht draaien, maar het was voor veel mensen, naast een uitlaatklep, ook steun. Naar iedereen die in deze crisis thuis zit en eenzaam is, die last heeft van depressies en mentale problemen: mijn hart gaat uit naar jullie.

Roeping

Ik heb altijd geprobeerd mijn beroep niet als een baan te zien en heb het nooit voor het geld gedaan. Dit voelde altijd als mijn roeping. Maar we hadden nooit kunnen inschatten wat voor klap we zouden krijgen. En daar zijn geen buffertjes voor.

Natuurlijk zijn er mensen die het veel zwaarder hebben en is gezond zijn en ieders veiligheid het allerbelangrijkst. Maar onze sector is al deze tijd heel begripvol geweest. Alles wat we hebben mogen doen, hebben we voorzichtig gedaan. Wij houden ons keurig aan de voorschriften.

Waarom zijn wij steeds het allereerste wat wordt geschrapt? Waarom moesten we met Fieldlab-evenementen bewijzen dat het veilig kan als we later toch weer worden gecanceld? Ik snap dat we niet zoveel geld opleveren als toerisme of de horeca, maar staan we daarom permanent onderaan de prioriteitenlijst?

Alles wat ik vraag is: denk ook aan ons, soms. We doen namelijk alles wat we doen, uiteindelijk, voor jullie. Ik hoop snel weer mensen blij te mogen maken met mijn muziek.