Je kunt een Nederlander nergens zo blij mee maken als met een smerige koffiemok die hij voor veel te veel geld heeft verkocht

_{Wilt u deze column liever beluisteren? Hieronder vindt u de door Blendle ingesproken versie.}

‘Oranjes puffen uit in Griekenland. Eén dag werken en ze zijn meteen doodmoe en moeten op vakantie’, schrijft Solange Leibovici op haar Facebookpagina. Ik keek op internet of dat waar was en inderdaad werd het door verschillende bronnen bevestigd. Na het wandelingetje door de straten van Amersfoort is onze koning nog diezelfde avond met zijn gezin naar Griekenland gevlogen voor een korte vakantie. ‘De Oranjes stapten fluks in het vliegtuig’, schrijft het blad Beau Monde.

Fluks, een mooi ouderwets woord.

Onze koning heeft, zoals wij ­allen weten, in Griekenland een tweede huis(je), waar wij overigens niet al te dicht bij in de buurt mogen komen, want als er welverdiend gerust moet worden, staat privacy bovenaan. Op mijn favoriete site Blauw Bloed – van het gelijknamige televisieprogramma – las ik dat het Nederlands koningspaar samen met de Griekse koning ­Constantijn en diens gemalin Anne-Marie nog diezelfde avond in Spetses, niet ver van Piraeus, heeft deelgenomen aan een Orthodoxe viering van Pasen. Er staan foto’s bij, plus de opmerking dat ‘het ­koningsdagkapsel van Maxima de nacht goed heeft doorstaan’.

Het leven van onze monarchen is moordend en ik hoop oprecht dat ze ook de feesten met de Griekse jetset, waarover de Griekse – maar niet de Nederlandse – kranten regelmatig berichten, ongeschonden door zullen komen.

Solange Leibovici ken ik niet persoonlijk, maar ik volg haar wel op Facebook. Zij is net zo oud als ik en zij heeft gewerkt aan de Universiteit van Amsterdam. Ze schijnt een expert te zijn op het gebied van de psychoanalyse. Haar commentaren zijn altijd wat knorrig. Omdat ze, volgens haar pagina, uit Parijs komt en van Frans-joodse afkomst is, schrijft ze soms dingen over Nederland die zo vanzelfsprekend zijn dat je ze als Nederlander gemakkelijk over het hoofd ziet.

Zo verbaast zij zich over het hele verschijnsel van Koningsdag. Als je erover nadenkt, is die verjaardagsviering van het Hollandse staatshoofd inderdaad erg eigenaardig. Voor dag en dauw staan Nederlanders en hun kinderen op, schrapen alle rotzooi bij elkaar die zij het afgelopen jaar in de kelder hebben geflikkerd en proberen daar nog een aardig handeltje mee op te zetten. Het lijkt onschuldig, maar in wezen gaat Koningsdag voor jong en oud in Nederland alleen maar over geld verdienen. Je kunt een Nederlander nergens zo blij mee maken als met een smerige koffiemok die hij (of zij) voor veel te veel geld heeft verkocht. Of voor een zilveren beker die hij heeft voor een habbekrats van een onwetend kind heeft afgetroggeld.

‘2 euro? Mag het ook één euro zijn?’

En als aan het eind van de handelsdag langzaam de schemering invalt, verplaatst de Nederlander zich naar het café en drinkt hij zich een stuk in de kraag. Zie je ergens kots, pis of stront op straat liggen, dan kun je er zeker van zijn dat wij ons ergens in steeg of steg bevinden op de ochtend na Koningsdag. Dat zelfs de drager van de Willemsorde eertijds is gearresteerd – nog een wonder – voor wildplassen, kan alleen in Nederland.

In de rest van de wereld wordt de verjaardag van het staatshoofd heel anders gevierd. Daar staat ’s ochtends het staatshoofd op en wanneer een lakei de gordijnen van zijn slaapkamer opendoet, bevindt zich onderaan zijn raam het voltallige Concertgebouworkest om een aubade te brengen. Dan vliegen de straaljagers over en in defilé marcheert de militaire ­kapel langs onder de klanken van fijne marsmuziek. Vervolgens vertrekt het staatshoofd in een zwarte limousine naar de televisiestudio. In sommige landen is de weg waarover hij rijdt geplaveid met rode rozen, maar dat vind ik ietwat overdreven. In de studio spreekt het staatshoofd over de toestand in de wereld en dan niet leuterend over dat dit het feest is van het licht, maar ernstig sprekend over de grote vraagstukken waar de ­natie voor staat.

Na een lichte lunch met andere staatshoofden begeeft het staatshoofd en zijn gevolg zich naar het Gebouw voor Kunsten en Wetenschappen. François Mitterand, groot staatshoofd der Fransen, heeft eens alle levende Nobelprijswinnaars uitgenodigd om onder zijn bezielende leiding te debatteren over de toekomst – live uitgezonden en simultaan vertaald op alle televisiekanalen. En zo hoort het natuurlijk ook. Daarna is er nog een staatsbanket, waar de staatsopera zorgt voor een onvergetelijke entr’acte, en tenslotte laat het staatshoofd zich vermoeid maar voldaan terugrijden naar zijn residentie, uitgezwaaid door een dankbaar volk.

Dat gebeurt allemaal in landen waar ze een zeker decorum hooghouden. Helaas zijn zulke gebruiken in ons land geheel onbekend. Vindt u het dan gek dat onze ­koning na een wandelingetje door Amersfoort fluks met de noorderzon vertrekt naar meer aangename oorden?

Gelukkig zijn ze voor 4 mei weer terug.