Je bent geen tough guy als je niet kunt opstaan tegen het schuim der aarde

Op een luie, broeierige middag in 1947, twee jaar nadat Amerika de nazi's hielp verslaan, kwam mijn vader aan bij ons bescheiden zomerhuisje in Herald Harbor, aan de rivier de Severn, vlak bij de Naval Academy. Hij werkte als politiedetective en droeg zijn pak en zijn dienstwapen.

'Trek je schoenen aan en kom met me mee', zei hij tegen mijn 10-jarige broer Martin. 'Ik moet iets doen en ik wil dat jij dat ziet.' Mijn vader hield van Herald Harbor omdat het, met zijn bossen en water, aan zijn geboortegrond in Ierland deed denken. Hij pootte aardappelen en hing een bord op met 'Fanore', naar het kleine dorpje waar hij was geboren.

Hij had een paar extra huizen voor familieleden, maar toen die trouwden en niet langer langskwamen verkocht hij die. Het nieuws verspreidde zich dat Mike Dowd huizen had verkocht aan Joodse families. Er verschenen kruizen in de tuinen van buren. 's Nachts liepen mensen rond in hun Ku Klux Klan-lakens, of 'spookgewaden', zoals mijn zusje (toen 8) het noemde.

Het hoofd van de plaatselijke KKK, een man die ijs bezorgde in het stadje, begon rond te bazuinen dat hij geen Joden in de buurt wilde. Mijn vader vertelde Martin dat zijn beste vriendje in de stad de zoon was van een Klan-leider en dat ze met die man gingen praten. Ze liepen de weg af, sloegen linksaf en belden aan bij het derde huis.

'Ik was opgewonden en min of meer verlamd op dat moment', zegt Martin als ik hem er nu naar vraag. (Ik was nog niet geboren.) 'Ik dacht: wat moeten we doen als die kerel met een geweer naar buiten komt?' Mijn vader had zijn jasje open en zijn holster was zichtbaar. 'Ik hoor dat je op zoek bent naar me', zei hij tegen de magere man die opendeed. 'Ik ben niet op zoek naar je', antwoordde de man.

'Dit zijn geweldige mensen', zei mijn vader over onze buren. 'En ik wil niet dat je denkt dat je kunt verhinderen dat ze hier wonen. Dat wil ik je even zeggen. Ik hou je in de gaten.'

Mijn broer wist, en de Klan-leider ontdekte, dat mijn vader niet met zich liet spotten. Hij had al een aanvaring met de Klan gehad als politieagent in West Virginia, waar ze zijn partners auto omkieperden omdat er een sticker op zat van Al Smith, de eerste katholiek die zich namens een grote partij kandidaat stelde voor het presidentschap.

De Joodse families hadden geen problemen meer.

Ik moest aan dat verhaal denken op de dag dat Barack Obama in 2009 werd beëdigd als president omdat het de eerste keer was dat mijn geboortestadje helemaal geïntegreerd leek. Hoe ongelofelijk dat we tijdens mijn broers leven al die afschuwelijke griezels in spokenkostuums hadden verslagen. Hoe magisch en modern zou de toekomst zijn.

Maar wij waren naïef. Er waren lelijke dingen aan de gang onder de oppervlakte en, gevoed door die intolerantie, het onvermogen van de Democraten en de Republikeinse zucht naar een conservatief Hooggerechtshof, vond Donald Trump een muizenpaadje naar het Witte Huis.

Hij arriveerde daar zonder enige morele autoriteit. En in tegenstelling tot sommige voorgangers, zoals JFK en Ronald Reagan, belichaamde hij niet onze aspiraties. Hij was simpelweg een grof stuk gereedschap om de hoofdstad mee te verwoesten. Republikeins nihilisme en Democratische nalatigheid en arrogantie hadden een virulent nihilisme in het electoraat aangewakkerd. Veel kiezers wilden het huis afbranden.

Er zal veel pijn zijn terwijl deze president regeert en de klok zal worden teruggedraaid. Maar we zullen er sterker uit tevoorschijn komen als deze laatste oerschreeuw van witte superioriteit en beklag en angst voor de toekomst uit het systeem is. Elke dag leert president Trump ons welke waarden ons dierbaar zijn precies die waarden die hij niet koestert.

Mijn vader, een oorlogsveteraan en gedecoreerde politieheld, verdeelde mannen in mannen en wezels. Toen Trump de KKK en de neonazi's in Charlottesville hooghield, maakte hij duidelijk tot welke categorie hij behoort. Je bent geen tough guy als je niet kunt opstaan tegen het schuim der aarde. Hij volgde het geraas van de menigte naar donkere, gewelddadige plaatsen, geleid door zijn niet te bevredigen ego.

Of, zoals mijn vader zou zeggen, hij is een wezel.