Ingezonden brieven: ‘Van afblaffen was geen sprake, Max Pam’

Brief van de dag

Op 15 september wijdde Max Pam zijn column aan de Deense film Druk. Net als ik is hij erg enthousiast over dit epos over de mannelijke midlifecrisis en de rol van drank. Zijn betoog neemt een wending als hij het zeer restrictieve Deense migratie- en integratiemodel ophemelt. Hij refereert aan een oriëntatiereis van toenmalig PvdA-fractievoorzitter Lodewijk Asscher naar Denemarken en schrijft dat ik bij terugkomst Asscher zou hebben ‘afgeblaft’, ‘zodat de PvdA nog meer kon krimpen’.

Nu mag Pam vinden dat we geen asielzoekers meer toe moeten laten en migranten in ‘gettowijken’ strenger moeten straffen, maar om de kritiek op het Deense beleid in mijn RTLZ-column van 18 januari als ‘afblaffen’ te kwalificeren, is ordinaire stemmingmakerij.

Het enige wat ik daar betoog is dat de PvdA er goed aan doet dit Deense voorbeeld niet te volgen. Omdat meegaan in het anti-migratiedenken uiteindelijk het rechtspopulistische frame legitimeert dat alle sociale problemen te wijten zijn aan nieuwkomers. Sociaaldemocraten die hopen op die manier stemmen van radicaal-rechts terug te winnen, stralen uit dat Wilders en consorten eigenlijk gelijk hebben, alleen dat hun oplossing te radicaal is. Wat daar ‘afblafferig’ aan is, ontgaat mij.

Leo Lucassen, directeur Intern. Instituut voor Sociale Geschiedenis

Dit zijn de namen

Een bezoek aan het Holocaust Namenmonument maakt diepe indruk doordat in de muren van gestapelde bakstenen de namen van 102.000 joodse slachtoffers gebeiteld zijn. Iedere naam staat voor een mensenleven dat wreed werd beëindigd, hele families zijn in één keer vernietigd, hun geschiedenis is in veel gevallen weggevaagd.

Alleen de namen bleven als stille getuigen over. Zoals de naam Selma Frank-Oster, die met haar man Moritz Frank, haar broer Paul Oster en beide ouders Raphael en Rosalie Oster in 1937 uit Duitsland naar Nederland waren gevlucht en zich veilig waanden in een Brabants dorp. Van 1938 tot hun arrestatie woonde de familie Frank in Boxmeer naast het huis van mijn ouders. Ze werden in 1942 opgepakt, gedeporteerd en in Auschwitz en Sobibor vermoord.

Dit zijn de enige feiten die ik in Nederlandse en Duitse archieven kon achterhalen. Het huis waar ze vier jaar woonden was na de oorlog een ruïne. Mijn vader was huisarts in Boxmeer en hij zal ongetwijfeld contact met de familie Frank hebben gehad, maar helaas is hij relatief jong overleden en ik heb niet de kans gehad hem er naar te vragen. Alles dat herinnerde aan Moritz Frank en zijn familie is verdwenen. Alleen hun namen kan ik noemen.

Frans Horbach, Amsterdam

Taal

Volgens Jan Verbiest (O&D, 13/9) behoort ‘lurp’ tot het Zeeuwse en Flakkeese dialect, want het is opgenomen in het Woordenboek der Zeeuwse dialecten. Evenals Fred van Wijk (V, 9/9), die meent dat het verzonnen is, zou Verbiest het graag in de Van Dale opgenomen zien.

Het woord staat echter al in Van Dale en behoort tot het standaardnederlands. Het komt vaker voor dat door een tekort aan kennis van de taal minder gangbare woorden uit het Nederlands ten onrechte bestempeld worden als dialect. Daarvan is in het Woordenboek van de Achterhoekse en Liemerse Dialecten (WALD) menig voorbeeld te vinden.

Ton ten Barge, De Heurne

Boetekleed

Zoals gebruikelijk was er aandacht voor de outfits en hoedjes waarmee bestuurders op Prinsjesdag pronkten (Ten eerste, 22/9).

Het heeft wat mij betreft allemaal geen zin: zolang ze er niet in slagen dit land uit de impasse te trekken en een nieuw kabinet te vormen, staan ze collectief in hun hemd. Het enige dat politici aan moeten trekken, is het boetekleed.

Marlies Jansen, Oegstgeest

Leiden

‘We kunnen het lijden om verregaande maatregelen te nemen’ zegt Rutte (VK 22/9). Nu graag nog leiden.

Annelize Hogeweg, Amsterdam

Godfried Bomans

Luisterend naar politici na de Troonrede denk ik, vrij naar Godfried Bomans: Een politicus is iemand die steeds meer woorden gebruikt voor steeds minder en uiteindelijk de hele Van Dale voor niets.

Armand van Ommeren, Bavel

Tunnel

Ik lees alle stukjes van Dagboek op de Dag in dag uit-pagina en ik vraag me af waarom er bijna altijd een fragment uit het dagboek van een man wordt gekozen. Wilt u de schrijver uit deze tunnelvisie verlossen?

Jeanne Verhagen, Maastricht