Ingezonden brieven: Het stikt in Nederland vooral van de mensen

Ik ben van 1944 en opgegroeid op een klein boerderijtje in het zuidoosten van Friesland: acht koeien, tien varkens en honderd kippen. In 1950 hadden we een bevolking van 10 miljoen mensen en 1,5 miljoen koeien. De weilanden stonden in die tijd vol met madeliefjes, paardenbloemen en zuring. Het aantal koeien is ook nu ongeveer 1,5 miljoen, maar de weilanden lijken op biljardlakens.

Volgens een betrouwbare schatting van het Centraal Bureau voor de Statistiek was op 8 maart om 12 uur ’s middags onze bevolking gegroeid tot 17.842.354. Tussen 2000 en 2020 kwamen er elk jaar 100 duizend mensen bij. Dat betekent een stad zo groot als Leeuwarden.

Sinds een paar jaar ben ik lid van stichting ‘De club van 10 miljoen’. Iedereen met gezond verstand begrijpt dat wij niet teruggaan naar het bevolkingsaantal van 1950. Maar de meeste mensen zullen wel begrijpen dat overbevolking een ­belangrijke oorzaak is van de meeste problemen in de wereld en van veel problemen in ons eigen land, zoals overvolle ­wegen en gebrek aan woonruimte.

We leven hier met te veel kippen, varkens en koeien, maar vooral met te veel mensen. Op de site van ‘De club van

10 miljoen’ is een interessant kaartje opgenomen betreffende de stikstofconcentraties in Europa. Friesland heeft veel koeien. Toch valt het overzicht gunstig uit voor deze provincie, in tegenstelling met de overbevolkte Randstad.

Wat me al jaren ergert en verbaast, is dat geen enkele politieke partij als eerste punt in haar verkiezingsprogramma durft op te nemen dat het noodzakelijk is onze bevolkingsgroei aan banden te leggen, zodat we elkaar niet nog meer verstikken dan nu al het geval is.
Pier Bergsma, Hurdegaryp

Stem

Een volk wil zijn eigen toekomst kunnen bepalen. In Oekraïne vallen er iedere dag doden voor. Voor democratie. Wij hebben het. Onze doden zijn daarvoor ook gevallen, lang geleden. Dus breng woensdag 15 maart je stem uit. Ook als je er geen enkel vertrouwen in hebt? Ook dan. Omdat niet stemmen sowieso niets oplevert. Doe het. Desnoods als eerbetoon aan onze doden.
Hans Dammingh, Hoevelaken

Groente en fruit

Het kabinet wil de btw op groente en fruit, het liefst zo spoedig mogelijk, verlagen of afschaffen, zegt het. Maar stuit op problemen over de definities. In afwachting hiervan wordt het besluit uitgesteld. Waarom is het niet mogelijk om alvast te beginnen met die producten die evident groente en fruit zijn? Zo moeilijk kan dat toch niet zijn? Over die onduidelijkheden ouwehoeren ze maar verder.
R. Dekker, Zaandam

Dubbeltjes en kwartjes

Met een enkele pennestreek verdubbelde de regering het bedrag van giro 555 voor hulp aan het door aardbevingen getroffen Turkije en Syrië. Voor hulp aan het zwaar lijdende Oekraïne is met miljarden gesmeten. Voor het herstellen van haar eigen fouten in de toeslagenaffaire en de gaswinning in Groningen rekent het kabinet nog steeds met dubbeltjes en kwartjes. Begrijpt u het nog?
Paul Gerbrands, Valkenswaard

Recht

Iedereen heeft recht op toegang tot de rechter, dat weet ik. Ook mevrouw Hazes (de weduwe van André). Alleen, die houdt zo’n beetje in haar eentje de gehele rechterlijke macht in Nederland bezig. Met kort gedingen tegen influencers, zaakwaarnemers, partners, kinderen, erfenisgedoe met haar kinderen, een hoger ­beroep hier, een hoger beroep daar. Dit specifieke rechtssubject krijgt wel érg (te?) makkelijk her day in court. En dat terwijl de rechterlijke macht enorm overbelast en onderbezet is. Ze gaat er zelfs om staken.

Één tip ter vermindering van de werkdruk kan ik alvast geven: zet mevrouw Hazes eens achteraan alle wél dringende zaken. Wellicht voelt zij zich hierdoor genoodzaakt al deze ‘zaken’ alsnog te schikken.
Marie-France Admiraal, Vught

Longcovid

Tienduizenden levens zijn zwaar ontregeld of zelfs verwoest, tienduizenden krachten zijn onttrokken aan de arbeidsmarkt, er zijn miljoenen extra kosten voor de gezondheidszorg, en in Nederland wordt nader onderzoek naar oorzaken van en remedies tegen longcovid niet verder gefinancierd en bijgevolg noodgedwongen stopgezet.

De strijd tegen de epidemie is gestreden, de generaals treden buiten dienst of leunen achterover op een ministerszetel en laten de nog levende slachtoffers achter op het slagveld.

Wat zou goedkoper zijn: internationale onderzoekssamenwerking of andere landen de kastanjes uit het vuur laten halen?
Gerard Schelvis, Leiden

Pesten

Goed artikel over pesten (‘Een pestcultuur is funest voor iedereen, maar hoe kunnen we pesten tegengaan?’). Maar wat ik me daarbij afvraag: Wat doen leerkrachten zelf als zij merken dat ze een beetje een hekel aan een kind krijgen, dat irritant of lastig ­gedrag vertoont?

Op zich heel menselijk en universeel, denk maar aan die ene vreemde collega of die bazige buurvrouw, waar je het liefst met een grote boog omheen loopt.

Maar dat kan een leerkracht niet. Die moet er voor alle kinderen zijn, dus ook voor die irritante betweter of die drukke doerak.

Daarom pleit ik niet alleen voor een pestprogramma gericht op de kinderen in de klas, maar ook specifieke scholing voor leerkrachten, waarin zij zichzelf spiegelen; ‘wat vind ik irritant of lastig gedrag en wat zegt dat over mij?’ Bewust zijn van je eigen allergie voor bepaald, moeilijk gedrag van kinderen helpt om ermee om te gaan.
Ans Peters, Zeist

Dokwerker

Een interessant overzicht van standbeelden en de standbeeldencultuur in Nederland in de krant van 8 maart. Wat ik echter mis, is een categorie van beelden die in de huidige samenleving nog steeds een belangrijke rol vervullen als plek van bezinning en herdenking. Ik denk dan meteen aan de Dokwerker in Amsterdam, waar jaarlijks wordt stilgestaan bij de Februaristaking. Het beeld is een prachtige impressie van rechtvaardige onverzettelijkheid.
Frits Beutick, Ramelton (Ierland)

Wilhelmina

Er zijn maar weinig vrouwelijke standbeelden. Elma Drayer zet uiteen dat het logisch is dat er weinig standbeelden zijn van vrouwen. Standbeelden zijn immers een afspiegeling van de tijd waarin vrouwen nauwelijks meededen. Des te grappiger is het dat er van één vrouw, namelijk koningin Wilhelmina, wel veel beelden op de sokkel staan. Juist een vrouw die uitsluitend door geboorte een sterrensstatus heeft gekregen en over weinig kwaliteiten beschikte, behalve dan haar ongemanierde botheid en sociale onhandigheid.
Piet van Mourik, Broek in Waterland

Mannenbrein

Graag reageer ik op de uitnodiging van Tielke Engels (Brief van de dag, 9/3) om te laten weten wat er écht in mijn mannenbrein gebeurt.

Eind jaren tachtig verbleef ik voor langere tijd in de Verenigde Staten. Ik was verbijsterd door de preutsheid en bekrompenheid. Vandaag, in een Nederland dat twee keer preutser en bekrompener is dan de VS toen was, vraagt een vrouw in de krant wat mannen denken. Specifiek, ze vraagt of wij écht om de paar minuten aan seks denken.

We leven in een tijdsgewricht waarin gedrag van mannen met regelmaat als grensoverschrijdend gekwalificeerd wordt. Waarin vaak wordt veroordeeld zonder feitenkennis. Een tijdsgewricht waarin ik inmiddels nadenk als ik een deur voor een vrouw openhoud, omdat de dag dichterbij komt dat ook dát als grensoverschrijdend wordt beschouwd.

Ik weet niet hoe vaak mijn collega-­mannen aan seks denken. Ik weet amper hoe vaak ik er zelf aan denk. Maar als ik dat al wist zou ik me inmiddels niet meer veilig voelen om dat hier te verklappen. Zeker nu ik uit de brief van Tielke Engels begrijp dat zelfs denken aan seks al grensoverschrijdend is.

Wat ik wél weet is dat steeds meer mannen aan seks zullen gaan denken. Maar dan vooral omdat er steeds minder mannen zullen zijn die seks nog daadwerkelijk durven initiëren. Wat overigens merkwaardigerwijs nog wel steeds een rol lijkt te blijven die van mannen wordt verwacht.
Erik de Vroom, Leiden