Ingezonden brieven: doorstart kabinet, trouwe abonnees, verpleegkundigen en een reclamestop

Zelfreinigend vermogen

Begin dit jaar trad het voltallige kabinet af en nam daarmee verantwoordelijkheid voor zijn eigen wanbeleid. Er kwamen verkiezingen overheen, Rutte liet nog een motie van afkeuring vanwege weer ander wangedrag van zich afglijden, wat opgestapte ministers stapten nog maar eens op vanwege nieuw groot falen. Van missionair naar demissionair, van motie van afkeuring naar motie van afkeuring, van aftreden naar opstappen, naar blijven zitten waar je zit.

Het door de Kamer aangestuurde zelfreinigend vermogen van het kabinet vormt een van de belangrijkste pijlers onder de democratie. Het is echt niet om de symboliek dat een kabinet, premier of minister opstapt. Het is ongezond als de eindverantwoordelijke toezicht moet houden op het beoordelen van wat er mis is gegaan onder diens leiding. Machtsmisbruik en het schoonvegen van eigen straatjes moeten worden voorkomen. In een democratie moet de maatschappelijke functie het altijd winnen van het eigenbelang van de persoon die de functie vervult.

Hoe belangrijk dat zelfreinigend vermogen is, blijkt als het stuk is, zoals in het formatieproces van de afgelopen zeven maanden. In plaats van sprankelende politieke onderhandelingen over toekomst en verandering blijft iedereen zitten waar hij of zij zit. Precies dezelfde afgetreden spelers om diezelfde tafel van macht. De afgelopen zeven maanden gingen nergens over, want de status quo werd gedreven door zelfbehoud van een handjevol mensen dat zichzelf kennelijk onmisbaar acht.

Frank Gunning, Amsterdam

Kiezersbedrog

Ik begrijp nu pas echt goed wat kiezersbedrog betekent. Iedereen die wel eens bedrogen is, weet hoe dat voelt.

Het kost jaren om opnieuw te kunnen vertrouwen. Arm Nederland.

Mariëtte Spierings, Amsterdam

Doorstart

Ik begrijp alle bezwaren tegen een doorstart van het kabinet niet. Met de laatste verkiezingen heeft een weliswaar kleine, maar groeiende meerderheid erop gestemd. Van 76 naar 78 zetels. Dit heet gewoon democratie. Jammer dat niet alle partijleiders dit meteen doorhadden.

Richard de Boer, Bergen op Zoom

Doorstart (2)

Ik heb nog nooit gehoord van een kabinet dat een doorstart maakt, alsof het om een failliete speelgoedwinkel gaat. Wel toepasselijk voor een nieuw kabinet van manager Rutte.

Paul van Dijk, Utrecht

Ander mens

Wel jammer dat Sigrid Kaag er pas na zeven maanden achter komt dat zij toch geen ander mens is.

Louis Donker, Den Haag

Moedige stap

Het lijkt wel of onze parlementaire verslaggevers zich te veel in de Haagse bubbel hebben begeven om enige afstand te nemen bij de doorbraak die nu in de kabinetsformatie is gekomen. In de analyses in mijn krant lijkt Sigrid Kaag eerder slachtoffer en verliezer dan overwinnaar.

We hebben maanden moeten aankijken tegen een haast ordinair Haags gevecht om de vraag wie mag regeren. Als toeschouwers zijn wij zelf haast in de touwen terechtgekomen na het moeten meemaken van zoveel kinderlijk gedoe aldaar. En dan gaat ineens Kaag, als enige, door de bocht, en laat het landsbelang prevaleren boven dat van die ruzies en boven dat van haar eigen politieke wensen. Ze zet een eerste, moedige stap, en prompt wordt ze als verliezer gekwalificeerd en zal ze ‘het nog moeilijk krijgen’.

Kaag heeft de maandenlange impasse doorbroken, in ons aller belang. CDA en VVD kijken satanisch glimlachend toe, PvdA/GroenLinks zijn kwaad, maar er is voor mij op dit moment maar één morele winnaar in dit duistere spel, en dat is de moedige Sigrid Kaag.

Jos Noordanus, Amersfoort

Verblind

Ook deze keer staat GroenLinks weer aan de zijlijn, net als vier jaar geleden: geen verantwoordelijkheid nemen, maar vasthouden aan principes. Toen het vluchtelingenbeleid, nu het vastklampen aan de PvdA.

Een kabinet van VVD, D66, CDA en GroenLinks was een progressiever kabinet geweest, met meer aandacht voor het klimaat en minder confessionele dogma’s. Meedoen is compromissen sluiten, inleveren, maar wat telt is wat je binnenhaalt.

Jesse Klaver knipperde niet als eerste met de ogen, maar staarde verblind naar de macht, niet in staat om er aan mee te doen.

Gert-Jan Dijkstra, Groningen

Onwijs gaaf

Enige maanden geleden werd ik (66 jaar) lid van de Coöperatie Laatste Wil, omdat ik graag invloed wil uitoefenen op mijn eigen levenseinde. Tot mijn verbazing blijk ik nu volgens het Openbaar Ministerie deel te nemen aan een criminele organisatie. Wat hebben wij toch een onwijs gaaf land. En het ziet ernaar uit dat het de komende vier jaar nog onwijs gaver gaat worden met een doorstart van de huidige coalitie, waarin onze christelijke broeders weer zullen plaatsnemen.

Willem Dekker, Son en Breugel

Gescheiden ouderbrein

Met een boze blik kijkt mijn 8-jarige dochter mij aan. ‘Gymkleren had ik vandaag nodig mam niet mijn zwemkleren!’ Oef, het was weer zo’n dag, een dag waarop de jongste en de oudste gymles hebben, later op de dag dans- en zwemles. Vanavond gaan ze weer naar papa, waardoor ik niet moet vergeten de andere gymtas mee te geven en het huiswerk.

Ik schrijf het op de kalender, in mijn digitale agenda en op een post-it. Zo, dat kan ik niet vergeten! Ik check mijn mail en zie dat er twee berichten op het schoolportaal staan en een berichtje van de zwemleraar dat ze om de week in hun gewone kleren moeten komen zwemmen.

Ik check of het de week is dat ik de kinderen heb of die van hun vader. Ik schrijf het in de kalender, de digitale agenda en op een post-it. Ik word gebeld, het is de zwemleraar, er zijn wat problemen in het zwembad dus de zwemles wordt verzet. Ik streep alles weer door. Mijn hoofd begint vol te raken.

Na het avondeten breng ik de kinderen naar hun vader met gymtas en huiswerk. Ik lees de berichten op het schoolportaal en zie dat ze de volgende dag vanwege het mooie weer gymschoenen voor buiten mee moeten nemen. Shit, die schoenen liggen bij mij, ik stap weer in de auto en breng de schoenen naar de kinderen.

Ik plof op de bank en bel huilend een vriendin dat het me soms even te veel wordt. Dat het gescheiden ouderbrein niet meer kan onthouden wie wat wanneer meeneemt of waar alles ligt. Of heb ik toch een burn-out?

Mijn vriendin begint te lachen en vertelt me dat ze van de week in de speeltuin zat en de turnles van haar dochter was vergeten en dat er soms een komkommer in de vriezer ligt. Ons hoofd is er niet meer bij, het ligt niet alleen aan het gescheiden zijn, we krijgen te veel informatie van te veel verschillende kanalen. Daarnaast heb je ook steeds meer werkende ouders en dit alles komt de beperkte capaciteit van ons werkgeheugen niet ten goede.

Ik kijk naar alle gekleurde post-its op de koelkast en vraag me af welke nog actueel is en welke al verlopen. Ik kan het me niet meer herinneren ...

Roos Vallentin, Heerlen

Trouwe abonnees

Natuurlijk, wéér een goed geschreven artikel van Toine Heijmans. Maar die slotalinea is toch iets te beperkt. Want: de ziel van de krant wordt natuurlijk (mede) mogelijk gemaakt en in stand gehouden door ons: de lezers, de af-en-toe lezers, de regelmatige lezers en de (honds)trouwe lezers. De losse nummerkopers en de abonnees die vaak al jarenlang geabonneerd zijn op de krant. Die laatste groep heeft alle stemmingswisselingen (en verschijningsvormen) meegemaakt en is toch gebleven. Hulde daarom zowel aan de journalisten van de krant, maar zeker ook aan die trouwe abonnees.

Theo Claas, 70 jaar, 51 jaar abonnee, Diever

Kennis

Zo gauw ik kon lezen sloeg ik al op de deurmat de Volkskrant open: de strip Moem. Later las ik meer. Ik herinner me dat we in de zesde klas van de lagere school een soort quiz (hoewel dat woord toen nog niet bestond) moesten maken, mijn vragen gingen over Franse modeontwerpers.

Huh, dacht iedereen, geen idee. Maar mijn kennis haalde ik uit de Volkskrant. En toen ik ouder en wijzer werd nog veel meer. Dat ouder worden ging vanzelf, bij dat wijzer worden hielp de Volkskrant zeker ook.

Nog steeds ben ik trouw aan de papieren krant, als een enkele keer de krant niet wordt bezorgd is het begin van mijn dag verpest. Dank aan alle medewerkers van de Volkskrant waar ik al zo lang zo aan verknocht ben.

Ineke Wieringa, 77 jaar, Heemstede

Vormgevers

Natuurlijk, bij honderd jaar de Volkskrant blik je terug op de inhoud. Als trouwe lezer werp ik tegelijk graag een blik op de layout, het podium voor tekst en beeld. Dat had Pieter Klok in de bijlage over het eeuwfeest even kunnen benoemen. Hulde, ook aan de vormgevers!

René Roosjen, Roermond

WIBO

Waarom lees ik niets in het 100 jaar Volkskrant-boek over WIBO? Jarenlang verheugde ik me dagelijks op zijn kleine cartoon in de linker onderhoek van de voorpagina van elke Volkskrant. Een simpel tekeningetje met een korte tekst, altijd goed voor een glimlach. Leuk detail: als hij in de zomer met vakantie ging was er altijd een prijsvraag: een tekening zonder tekst waarbij de lezer werd uitgedaagd om zelf een tekst te maken. De leukste cartoons werden dan getoond tijdens zijn vakantie. Later nam Peter de Wit (Sigmund) dit idee van hem over. Wim Boost werkte voor de Volkskrant van 1951 tot 1985.

Thijs Backus, Delft

Reclamestop

Als we weten dat het stikstofprobleem en überhaupt het klimaatprobleem voor een belangrijk deel ook samenhangt met het absurd goedkope vliegen, waarom blijven we dan op de, door ons belastinggeld betaalde, publieke omroepen op radio en tv spotjes van deze zwaar vervuilende pleziervluchten uitzenden? Laten we hier vanaf 1 januari 2022 mee stoppen.

Frank Vissering, Meerstad

Verpleegkundige

In de krant van 29 september werden ‘vier creatieve ideeën’ gepresenteerd om de werkdruk van verpleegkundigen te verlagen. Hoewel twee van de vier ideeën helemaal niet zo creatief waren (immers: niet ingrijpen lijkt al jarenlang aan de orde van de dag en de eeuwige reflex van werknemers uit het buitenland aantrekken kennen we ook al lang) viel mijn mond toch vooral open van verbazing van het idee om verpleegkundigen te stimuleren om ‘op te klimmen’ tot arts.

Verpleegkundige is een professie met eigen expertise. Een beroep om trots op te zijn. Niet als verlengstuk of uitvoerder van een arts, maar als professional met een eigen kijk op de mens en zijn gezondheid. Geef de verpleegkundige perspectief en waardering. Niet door hen te stimuleren een ander vak te leren, maar door ministerie en directies van zorginstellingen te verplichten gebruik te maken van de expertise van verpleegkundigen bij het vormgeven van hun beleid. Zij weten welke drempels er liggen in het uitvoeren van hun beroep.

Jasper de Boer, Kinderverpleegkundige, Zutphen

Kinderopvang

Met verbazing keek ik naar het journaal, waarin een manager van de kinderopvang klaagde over het gebrek aan personeel. Helaas moest zij kinderen naar huis sturen vanwege personeelsgebrek. Dit zag ik op de dag dat mijn dochter, die in de kinderopvang werkt, hoorde dat haar contract niet verlengd werd. Dit verbaasde haar erg, omdat zij drie maanden geleden een uitstekende beoordeling kreeg.

Wat was dan de reden? De leiding moest haar, na haar tijdelijke contract, een vaste aanstelling geven. Dit is een wettelijke verplichting en daar wilde het management niet aan. Zij kan nu rustig thuis zitten. Hoezo klagen over personeelsgebrek?

Waar komt die koudwatervrees vandaan voor het aanbieden van een vast contract? Personeel kan altijd ontslagen worden bij slecht functioneren of een daling van het aantal kinderen dat van de opvang gebruikmaakt. Ik zou eerder zeggen dat er een gebrek is aan deskundig management. Wellicht een taak voor een organisatieadviesbureau om de sector eens goed door te lichten.

Bert de Boer, Diemen