In de bergen heb ik een plek gevonden waar de gitzwarte statistiek over femicide niet doorsijpelt

Op de col aangekomen kwam ik voor het eerst sinds dagen andere mensen tegen. Ze vroegen wat ik daar deed, alleen. In Nederland zijn geen bergen, zei ik, wat met ernstig knikken werd beaamd. Degene die Fabrizio heette vroeg me of ik het niet eng vond, alleen. Ach nee, zei ik. Het skiën op de beukenblaadjes met platte stenen eronder, dat was wel linke soep. Daar moest Fabrizio me gelijk in geven. Ze gingen weer naar beneden en ik was opgelucht dat ik de bivakhut weer voor mezelf had. Om uren alleen voor het vuur te lezen.

In de internationale trein terug naar huis vouwt een jonge vrouw tegenover me geduldig origamibakjes van kerstpapier en vraagt me, wijzend op mijn bergschoenen, waar ik heb gewandeld. Zij zou ook zo graag eens alleen op pad gaan. Omdat haar vriend zulke korte beentjes heeft, zegt ze.

‘Was je niet bang?’, vraagt ze dan, terwijl ze even opkijkt van haar origami. Ach nee, zeg ik, en vertel over mijn zonnepaneeltje, mijn GPS-horloge en mijn noodbivakzak. Maar ik wist dat ze iets anders bedoelde, iets waar ik niet op in wilde gaan. ‘Dat je iemand tegen zou komen?’, probeert ze. Was ik niet bang dat ik alleen op de berg een man zou tegenkomen die me in een hoek zou duwen, een steen tegen mijn hoofd zou slaan, dat ik machteloos zou zijn in het grootste wildernisgebied van Italië, dat niemand me dan zou horen? Dat bedoelt ze. Of ik op de berg niet bang was voor mannen.

‘Je kunt beter alleen op de berg zijn, dan onder de mensen in de stad’, zeg ik maar. Ik had het zo graag over de gemzen gehad die ik had gezien, niet over mannen die er hadden kunnen zijn.

De dag ervoor stond ik in de keuken van mijn Italiaanse adoptiefamilie, de familie die mij, vluchteling van de vlakte, in haar warme armen had gesloten. Achter mij stond de tv aan waar werd verkondigd dat het Italiaanse parlement een motie had aangenomen om geweld tegen vrouwen te bestrijden. De sociaal-democraat Michela Di Biase twitterde ‘grote interesse van de meerderheid in dit debat’ boven een foto van een lading lege stoelen. Eugenia Roccella, minister van Familiezaken, Geboortebeleid en Gelijke Kansen, zegt meer elektronische enkelbanden te willen en betere training voor politie, artsen en maatschappelijk werkers. Dezelfde minister, lid van Fratelli d’Italia, die tegen abortus en lhbti-rechten is en de loftrompet stak over J.K. Rowling, om van het onderwerp femicide toch nog even iets transfobisch te maken.

In Italië wordt elke drie dagen een vrouw vermoord door een man, omdat ze hem zou gaan verlaten, omdat ze met een ander praatte, omdat ze haar eigen keuzen wilde maken. Het aantal femicides in Italië steeg het afgelopen jaar met een whopping 16 procent. In Nederland wordt er elke acht dagen een vrouw vermoord door (ex-)partnergeweld. Omgerekend per hoofd van de bevolking is het bij ons, waar zogenaamd geen machocultuur heerst, waar we vrouwen respecteren en heus niet als bezit zien, nog erger dan Italië. Wereldwijd, stond afgelopen woensdag in een rapport van de Verenigde Naties, worden jaarlijks 45 duizend vrouwen en meisjes omgebracht door een partner of familielid. Zevenaar heeft sinds kort 45 duizend inwoners. Elk jaar een vrouwelijke Zevenaar doodgeknuppeld.

Ik ben niet bang in de bergen. Omdat er geen voordeuren van woonhuizen zijn. Omdat er een plek moet zijn waar gitzwarte statistiek niet binnensijpelt, een plek waar ik alleen aan gemzen in de blauwe sneeuw mag denken.