Ik woon al jaren in Italië, maar had dit weekend voor het eerst heimwee

Door het raam heen zag ik ze aan komen fietsen: mijn vader en mijn moeder, zij aan zij. Bij het tuinhek draaide mama in één zwierige beweging het tuinpad op, ook al zaten haar fietstassen propvol verse bramen van de markt. Bij mijn vader ging het allemaal iets stroever, maar dat maakte niet uit. Als iemand ervan kan genieten dat mijn moeder de show steelt, is hij het wel.

Ik liep naar de voordeur om ze te helpen en toen ik opendeed, kwam er een verse vlaag Gelderse lentelucht mee naar binnen. Zo eentje waarvan je subiet zin krijgt om te gaan barbecueën met je vrienden.

Eigenlijk woon ik in Rome, maar dit weekend was ik even terug in Wageningen omdat mijn moeder jarig was. Als ik hier opschrijf hoe oud ze werd, onterft ze mij, dus laten we het op 65 houden. Als verrassing hadden mijn broers die avond een groot feest georganiseerd waar al haar vriendinnen en familie bij aanwezig waren. Ik mocht de toespraak geven.

Daarin zou ik mijn moeder zeggen hoe lief we haar vinden en hoe trots we op haar zijn. Dat ik het zo stoer vond dat zij, toen ze zo oud was als ik, een sjekkie kon draaien met één hand terwijl ze met haar andere hand op een elektrische typemachine werkte aan haar proefschrift. Ik vertelde hoe ze op een motorfiets door de Andes was gereden in een tijd dat je daar nog helemaal geen likes voor kreeg op Instagram, maar ook over die talloze keren dat ze om 9 uur ’s ochtends in Groningen, Breda of Leiden paraat had gestaan om haar zoons te verhuizen naar wéér een nieuwe studentenkamer.

Mijn moeder zou er vast tranen van in haar ogen krijgen, dacht ik, maar dat was allemaal iets voor later die avond. Eerst zou ik de boodschappen helpen sjouwen en daarna zouden we met z’n allen een haring gaan eten. We liepen via de Veerstraat en de dijk richting de stad. In de verte zag ik koeien met de lente in hun kop en boven ons hoofd krioelde het van de vogels. Toen we weer thuiskwamen, dronken we nog een flesje Grolsch in de tuin en in de naderende avondschemer zeiden we tegen mama dat we een verrassing voor haar hadden en dat ze achter ons aan moest lopen.

Bij mijn toespraak kreeg ze inderdaad tranen in haar ogen, net als ik. Gelukkig zette mijn broer snel de muziek aan, waarna iedereen begon te dansen – van kleine Mare tot opa Herbert en alles daartussenin. Toen ik de ochtend erna terug vloog naar Rome, had ik voor het eerst in jaren heimwee naar Nederland.