Ik vind het als Veluwse hedonist zonde om al die topwijnen uit te spugen dus ik slik alles door

Dá-me mais vinho, porque a vida é nada. Geef mij nog wat wijn, want het leven is niets. Deze prachtige strofe komt uit een van de allerlaatste gedichten van Fernando Pessoa. Elf dagen na het schrijven van Há doenças piores que as doenças (Er zijn ziekten erger dan ziekten) overleed Portugals grootste dichter.

Samen met mijn maatje Reggie Smith werk ik aan een zesdelige serie wijngidsen voor Portugal en te pas en te onpas komen we Pessoa’s mantra tegen op wijnhoeves.

Het eerste deel van de serie gaat over de Algarve en de Alentejo en ik vrees dat we – zonder te overdrijven – inmiddels zo’n 350 wijnen hebben geproefd. Daar komen de aguardentes en medronhos nog bij.

Ik klaag niet want de Alentejo in de lente is één groot feest. De wijnboeren vrolijken de proeverijen op met copieuze maaltijden (geit, lam, konijn, patrijs, wild zwijn en bacalhau) en we worden nog nét niet voorgesteld aan de huwbare dochters van de notabelen uit dorpen met exotische namen als Serpa, Cuba, Mourão, Vidigueira en Reguengos de Monsaraz.

Maar nu komt de onvermijdelijke moraal van het verhaal: ik vind het als Veluwse hedonist zonde om al die topwijnen uit te spugen dus ik slik alles door. Het proeven begint om 10 uur ’s morgens, dus rond het noenmaal ben ik zo vrolijk als een borderliner op prozac en mda.

Tegen het vallen van de duisternis tik ik in een schommelstoel op de veranda van een herdade nog wat aguardente velhissima weg, begeleid door een concert van krekels en kikkers.

’s Avonds een man, 's ochtends een man, maar ik voel me pas weer kiplekker als het vloeibare ontbijt er in glijdt.

Fernando Pessoa overleed aan de gevolgen van levercirrose en werd slechts 47 jaar. Het is daarom best wrang dat wijnboeren adverteren met een flard uit een gedicht van een notoire alcoholist.

De vertaling van de zinsnede is van August Willemsen en ook die spoog niet in zijn glas. Willemsen was lector Portugees aan de UvA en tijdens het openingscollege voor de eerstejaars gaf Guus een masterclass caipirinha’s om de ziel van Brazilië beter te leren kennen.

’s Morgens om 9 uur.

Willemsen heeft zijn dipsomanie beschreven in het huiveringwekkende dagboek De val. Zo wil ik niet eindigen en overweeg daarom lid te worden van de blauwe knoop. Gelukkig weerhouden Pessoa en de wijngidsen mij van die wanhoopsdaad: Dá-me mais vinho, porque a vida é nada.