Ik ben murw geslagen van alle ophef

Brief van de dag

In zijn afscheidsbrief fileerde GroenLinks-Kamerlid Bart Snels het slechte functioneren van de Tweede Kamer. Parlementariërs zoeken naar aandacht, als vloggers verlangend naar clicks en likes, met steeds luidruchtiger stunts.

Aandachttrekkerij van volksvertegenwoordigers is niet nieuw. De Tocqueville klaagde in 1835 al dat het Amerikaanse Huis van Afgevaardigden plat gedrag vertoonde. De senatoren waren van een ander statuur. Waarschijnlijk omdat zij indirect werden verkozen – aangewezen door de gekozen parlementen van de staten.

Sinds die tijd is het lijntje tussen volksvertegenwoordigers en het volk nog directer geworden. Volksvertegenwoordigers zien realtime hoe een vocaal smaldeel op Twitter op hun luidruchtige vragen of moties van afkeuring reageert; en journalisten dragen de ophef over naar de bredere bevolking, die leest waarover het zich boos moet maken.

Dit gaat niet vanzelf over. Kan het parlement zichzelf in toom houden met een quotum op sociale media tijdens werkuren? En de krant wellicht meer aandacht besteden aan feiten en oorzaken, in plaats van ophef? Daarvoor is vast een markt.

Bij mijzelf, en mogelijk bij een groter deel van Nederland, slaat de permanente ophef in parlement en pers mij murw. Ik dorst naar feiten en inzicht in plaats van naar nog een column die de gevoelstemperatuur opneemt.

Stefan Vollering, Amsterdam

Moederschap

Bij lezing van het artikel van Margot Pol bekroop mij vooral het gevoel dat dit de zoveelste bijdrage was in de discussie over de balans tussen werk en moederschap.

Hoewel de schrijfster verschillende kanten belicht door diverse onderzoeken aan te halen, komen er volgens mij vooral weer de bekende dilemma’s en normen over dit onderwerp naar voren. Daarmee is het de zoveelste meetlat waar we ons collectief langs kunnen leggen, en dan geheid ontevreden zijn.

Ik wens alle moeders de vrouwen toe dat er net zoveel over de balans tussen werk en moederschap wordt geschreven als over de balans tussen werk en vaderschap. Veel minder dus. En vooral wens ik alle moeders en werkende vrouwen toe dat zij een omgeving hebben, zowel thuis als op het werk, die wil meedenken over het eventuele verbeteren van de balans tussen werk en moederschap. (En voor vaders trouwens ook.)

Lisette Hijink, moeder en werkend, Ubbergen

Dansmarathon

John de Mol was tien jaar geleden al op het idee van De Dansmarathon gekomen en wel na het zien van de film They Shoot Horses, Don’t They? Hij zal heus wel door hebben gehad dat die film één grote aanklacht tegen de dansmarathons uit de depressiejaren van het interbellum was, maar als De Mol geld ruikt, interesseert hem dat niet. Niets nieuws.

Dat zijn stal zich tegen fikse betaling voor alles leent (en via ambassadeurschappen van ‘goede doelen’ het imago opkrikt), is ook geen nieuws.

Maar dat artsen zich ervoor lenen om de deelnemers van een dergelijk programma te begeleiden en het zo mogelijk te maken, is dat wel.

Zij overtreden immers het ‘breng bovenal geen schade toe’ waartoe hun eed hen heeft verplicht. Een uitnodiging van de medische tuchtraad is wel het minste wat hun te wachten zou moeten staan.

Leo van Bergen, medisch historicus, Nijmegen

Ethische toetsing

Sinds lange tijd verbaas ik me over wat er allemaal mag op televisie. Kwetsbare mensen in een format proppen, jongeren overhalen om op een eiland voor de grootste verleider te spelen, kinderen die optreden zonder dat ze zelf de consequenties hiervan al kunnen overzien. En dan nu het dansprogramma van SBS6.

Waar in elk wetenschappelijk onderzoek experimenten en zelfs vragenlijsten langs een medisch ethische commissie moeten, lijkt op tv (en YouTube) geen enkele ethische toetsing plaats te vinden. Vrijwel elk format dat ik in de reality-tv of prijzenprogramma’s voorbij zie komen, zou een dergelijke toetsing niet overleven. Want: hoe vrijwillig is dit allemaal als er zoveel druk achter zit qua geld of roem?

Het lijkt mij hoog tijd worden dat ook hiervoor net zulke strenge ethische criteria gaan gelden als voor wetenschappelijk onderzoek al decennia doodnormaal is.

Esther van der Zwet, Roelofarendsveen

Somber?

De vooruitzichten voor de Europese automarkt blijven ‘somber’. Maar minder auto’s betekent toch minder vervuiling en minder verkeersdoden? Helemaal geen reden voor somberheid. Het geld kan beter besteed worden aan schoner openbaar vervoer.

Frank Scimone, Amsterdam