PAULIEN CORNELISSEIn 150 woorden
Hij trof een medemens van een ander kaliber: een vrouw die klaar was met veel in het leven
Bij mijn supermarkt gaat het zo: aan de linkerkant van de deuropening moeten de mensen naar binnen, aan de rechterkant naar buiten. Tussen de in- en uitgaande stromen staan rode verkeerskegeltjes.
Op zich duidelijk allemaal, toch willen er soms mensen aan de rechterkant naar binnen. Ik zag een man in een forse rolstoel, die met enige vaart op de uitgaande massa toereed. Niet het soort mens dat ik zelf zou durven wijzen op zijn vergissing, maar hij trof een medemens van een ander kaliber: een vrouw die klaar was met veel in het leven. ‘Nee, je moet dáár naar binnen.’ De rolstoelgebruiker antwoordde iets, waarop de vrouw zei: ‘Nou, dan wacht je toch even? Je zit dan wel in een stoel, maar je moet je gewoon aan de regels houden.’ De rolstoelgebruiker liet haar erlangs.
De vrouw had denk ik gelijk, en ze had nog haar zin gekregen ook. Toch zag ik haar met een woedend gezicht weglopen.
