Het was een beetje een vreemde plek en een vreemd moment voor een eerste kus

De middag liep op zijn einde toen we terug naar huis fietsten. Het was volkomen windstil en we zoefden over het fietspad. Mijn dochters zongen hun interpretatie van La festa, het liedje waarmee zangeres Luna meedeed aan het Junior Songfestival (soms is het gewoon wat het is).

Er waren veel mensen op straat, toch voelde het niet druk. Het was stil, zoals het ook stil kan zijn als het net gesneeuwd heeft. We staken een brug over en in de verte zag ik een jonge man en een jonge vrouw met elkaar zoenen. Ze stonden op de stoep naast het fietspad en droegen allebei zwarte jassen en hadden allebei donker haar; de man kort, de vrouw lang.

Van een afstandje zag ik hun kaken bewegen; hun kussen was gretig, hartstochtelijk, maar ook teder, het soort kussen dat je doet als niemand toekijkt of als het je niet kan schelen of iemand toekijkt. Het soort kussen ook waarbij voorbijgangers gaan fluiten of heel hard ‘tongen!’ roepen. Maar niemand riep en niemand floot.

De kus had alles weg van een eerste kus. Maar het was een beetje een vreemde plek en een vreemd moment voor een eerste kus en ik vroeg me af wat voor middag hier dan aan was voorafgegaan. Waarschijnlijk waren ze niet naar de bibliotheek geweest.

Net toen we voorbij fietsten haalden ze hun lippen van elkaar. De man stond met zijn rug naar me toe, dus ik kon hem verder niet zien. De vrouw wel. Ze was eind 20 of begin 30 en had een lang, knap gezicht. Ze hield de man vast en keek hem aan alsof ze hem net had ontdekt. Het was een blik van gloednieuwe liefde en plezier en voldoening en overgave. Een blik die zei dat niets er verder toe doet, heeft gedaan of zal doen. Behalve hij en nu en hier.

Als je geluk hebt word je één keer in je leven zo aangekeken, als je nog meer geluk hebt kijk je iemand ooit zelf zo aan. Volmaakt gelukkig, dat was ze. En daarmee ook zo breekbaar. Wat zou hierna komen? Goed mogelijk dat dit ging eindigen in tranen, in een hart in duigen. Maar voor hetzelfde geld zit ze over vijf jaar op het toilet en appt ze hem of hij even bij de kinderen wil gaan kijken, terwijl hij echt net één seconde op de bank ligt.

Ik trapte door en we zoefden verder, dwars door die serene windstille namiddag, terwijl mijn dochters hun helse lied zongen. De lucht voelde zacht en veelbelovend, alsof de lente dichtbij was. Een massief en chagrijnig grijs wolkendek probeerde me het tegenovergestelde wijs te maken. Maar ik wist inmiddels wel beter.