Het was de terughoudendheid van Simons waarmee ze Gario publiekelijk voor de leeuwen gooide

‘Sylvana Simons moet en zal implosie van Bij1 voorkomen’, stond maandag boven een artikel in deze krant. Ik wens haar veel succes. Als Kamerlid vond ik haar tot nu toe een aanwinst, met een beheerste, doch besliste toon en stijl. Haar nummer 2 Quinsy Gario heeft een moedige voortrekkersrol gespeeld in de zwartepietenkwestie. Ik ken hem niet, maar ondanks die verdienste lijkt hij me een lastige jongen. De twee hebben nu ruzie, openlijk. Gario zou zestien medewerkers ‘een gevoel van onveiligheid’ bezorgen. Niet veel later verweet de partij Gario ‘toxisch gedrag’. Details bleven uit.

Het was juist de terughoudendheid van Simons waarmee ze Gario publiekelijk voor de leeuwen gooide. In plaats van te zeggen wat er speelde, creëerde de partij mist en ruimte voor roddel en speculatie. Het vage vonnis ‘toxisch’ is het woke equivalent van de middeleeuwse weging op de heksenwaag. Wie te licht is bevonden wordt verketterd en gaat zonder reden op de brandstapel. De heksenwaag is al een tijdje uit de mode, maar dankzij Bij1 is het in de politiek weer elke dag Bijltjesdag.

Bij1tjesdag.

Gario wilde naar eigen zeggen ‘pestgedrag’ en ‘machtsconcentratie van bestuursleden’ aan de orde stellen. Zijn medestanders (die zijn er ook) verweten het bestuur ‘koloniale machtspelletjes’. Dat zou ‘inspelen op de racistische “enge zwarte man”-trope’. Het was niets minder dan ‘een poging van witte mensen aan de top om Gario en andere voorlopers in de antiracismebeweging eruit te werken’, berichtte de NRC. In deze krant zei Gario: ‘In plaats van dat naar mij en andere mensen geluisterd wordt, word ik nu neergezet als een gevaarlijke zwarte man.’

Partijleider Sylvana Simons op haar beurt zag ‘een poging zwart vrouwelijk leiderschap te decimeren en uit te wissen’. Kritiek op haar partijtop was ingegeven door seksisme, zei ze: ‘Wij zijn prima in staat onze leiderschapstaken uit te voeren zonder de hulp van welke man dan ook, in de laatste plaats Quinsy Gario.’

Naar verluidt schuilt achter al dat diepe wantrouwen bij Bij1 een richtingenstrijd: moet alleen racisme of het academische concept van ‘intersectionaliteit’ worden bestreden? Intussen is Bij1 vooral een antiracismepartij waar ze elkaar zwart maken.

Het is een inmiddels vertrouwd onderdeel van het politiek theater. Vooral bij beginnende (splinter)partijen zie je het gedonder vaak van verre aankomen. Van de LPF (leven Herman Heinsbroek en Eduard Bomhoff nog?) en PVV tot aan 50Plus en alle gemuteerde varianten van het FvD-virus: ooit zal de Tweede Kamer uit 150 partijen bestaan.

Wie in deze kwestie gelijk heeft, valt onmogelijk te zeggen. Het kan natuurlijk dat Gario zijn handen louter in onschuld wast, maar wanneer zestien partijgenoten zich over je hebben beklaagd, zou ik toch nog eens naar m’n handen kijken.

Interessanter is dit ragfijne inkijkje in de krochten van de menselijke ziel. Het patroon: je komt bijeen met een gezamenlijk ideaal, verblind door het eerste succesje richt de energie zich al snel niet meer naar buiten, maar naar binnen. Het kwaad dat eerst in de buitenwereld school, zie je nu vooral in de binnenwereld.

Hoe toxisch zulk gedrag is, weet ik niet, maar het lijkt me knap ongezond. Voor alle partijen.