Het is hoog tijd voor een gekozen koning

Brief van de dag

In de krant van woensdag staat een pleidooi voor de verandering van de verhoudingen tussen Nederland en de familie Van Oranje-Nassau. Op basis van het boek van Van Bovend’ Eert volgen vijf aanbevelingen.

De eerste vier punten, over de politieke bevoegdheden en de inkomsten van het staatshoofd, roepen geen problemen op. Het vijfde punt, ‘Het huis van Oranje-Nassau is het laatste koningshuis’, wel. De monarchie sterft dan uit en er komt geen andere familie. Dat betekent dat Nederland tot die tijd zit opgescheept met een democratie die niet in alle vezels democratisch is.

Het ambt van staatshoofd is alleen toegankelijk voor mensen wier vader of moeder staatshoofd was. Dat is geen legitimering. Bovendien is het echt achterhaald dat we een staatshoofd hebben ‘bij de gratie gods’. Dat is evenmin een legitimering. Dat kan alleen bij de gratie van ons, burgers. Er is een oplossing voor een snelle democratisering van het koningschap. Maak van Nederland een kieskoninkrijk. Houd eens in de zoveel jaar staatshoofdverkiezingen. Noem het staatshoofd dan een koning, en klaar ben je.

Het moet gek lopen als niemand uit de familie Van Oranje-Nassau gekozen wordt. Dan is het koningschap eindelijk afdoende democratisch gelegitimeerd.

_{Jos de Klerk, Rotterdam}

Koning (1)

Wordt het niet eens tijd dat de koning gaat buigen voor ons, het volk, dat hem zo’n riante uitkering verschaft?

_{A. van Heugten, Arnhem}

Koning (2)

Na het lezen van het artikel ‘Versober het koningshuis’, komt het mij wederom voor dat het koningshuis draait om de instandhouding van een traditie.

Dan is het toepasselijk om Paul Feyerabend te citeren: ‘Een traditie is een gewoonte die over de datum is.’ Sommige dingen kunnen op een gegeven moment gewoon niet meer, de houdbaarheidsdatum is overschreden.

_{Fred Nijdam, Soest}

Vischjager

De onlangs overleden journalist Julius Vischjager wilde met zijn ‘vertederingsconcerten’ onder meer graag optreden op ministeries. Maar dan moest op zijn minst de minister aanwezig zijn. Dat kwam niet altijd uit in de agenda van bewindslieden, ook niet bij voormalig minister Gerrit Zalm van Financiën. De datum van het concert moest daardoor een paar maal worden verschoven, hetgeen tot argwaan leidde bij Julius.

Gelukkig kon het concert toch doorgaan, en de voorstelling werd aangekondigd met een persbericht van Financiën. De kop van het bericht: ‘Zalm niet bang voor Vischjager.’

_{Roel Praat, oud-woordvoerder Financiën, Den Haag}

Ajax

Twee bijzondere berichten in de Volkskrant van 7 oktober. Een artikel waarin staat dat het UWV dezer dagen het budget opmaakt van de loonsteun aan bedrijven. Een ander stuk meldt dat Ajax coronasteun ontving, maar de directie toch bonussen uitkeert.

Tel uit je winst. 4,5 miljoen noodsteun voor Ajax, dat aan algemeen directeur Edwin van der Sar en directeur voetbalzaken Marc Overmars 200.000 en 250.000 euro bonus uitkeert, of net andersom. Hier zakt je broek van af. Ik heb advies voor Ajax. Ten eerste: betaal beide heren een salaris gelijk aan dat van een minister. Dat is nog steeds goedbetaald, want hun verantwoordelijkheid valt in het niet bij dat van onze politici.

Van de besparing kan al het ondersteunende personeel waarschijnlijk nog heel lang doorbetaald worden. En voeg aan het salarisbudget voor de medewerkers de 11 miljoen euro toe die nu betaald worden voor de transfer van Davy Klaasen.

Ten tweede: stort het bedrag van 4,5 miljoen euro coronasteun vandaag nog terug aan ons, de belastingbetaler. Verschuil u niet achter de juridische randmogelijkheden. Denk eens groot.

_{Wim Westhoff, Blokker}

Zussen

Donald Trump beveelt iedereen zijn medische cocktail van virusremmers en -bestrijders van harte aan. Ongelooflijk. Hij blijft je verbazen. Hoe kan die man ooit ten val worden gebracht. Heeft hij niet een paar zussen zoals Willem Holleeder?

_{Aart Balt, Houten}

Positief

Veel zijn we kwijt in deze coronadagen: het onbekommerd praten en lachen, een aai over de bol of een arm om de schouder, bij elkaar binnenlopen voor een praatje of borrel. Onze fitheid verdampt, onze gezondheid gaat achteruit, sommigen verliezen het leven.

Als longarts heb ik alles gezien in het Jeroen Bosch Ziekenhuis, dag en nacht: de opluchting van patiënten die beter worden en de wanhoop als het virus als een ongrijpbare inbreker verrast. Er is samengewerkt, gezucht en gehuild, gemopperd, maar ook gelachen. Wat hield ons op de been en hoe houden we het deze winter vol?

Is dat het machtig gevoel er in het ziekenhuis als team te staan, het samenwerken in de overdracht en het zij aan zij werken in de nacht?

Voor mij niet. Het is de lichtvoetigheid die me staande houdt, de vrolijkheid die zelfs de zwaarste onder­werpen gewichtloos maakt, de grapjes die lucht geven aan de donkerrode grafieken. Het is de tinteling van contact bij een ellebooggroet, het zijn de glimmende ogen en lachrimpels boven anonieme maskers. Laten we dat koesteren. Laten we goed voor elkaar zorgen, en alle zorgen als ballonnen laten drijven in de wind.

_{Thom Macken, longarts Jeroen Bosch Ziekenhuis, Oisterwijk}