Heineken smaakte me niet meer, ik word er zelfs een beetje beroerd van

Sandra Palmen

Het is voor talloze ouders bijzonder triest dat Sandra Palmen, die als rechtgeaard jurist bij de Dienst Toeslagen alarm sloeg over de grove aantasting van allerlei rechtsregels, zich terzijde liet schuiven door het falende ­management van die dienst. En dat terwijl ze van begin af aan wist wat dat financieel zou betekenen voor heel veel ouders. Het zou haar gesierd hebben als zij, desnoods in het geheim, naar een onderzoeksjournalist was gestapt, of gebruik had gemaakt van de klokkenluidersregeling. Dan had zij, in plaats van jarenlang lijdzaam af te wachten of haar memo zou opduiken, daadwerkelijk het verschil kunnen maken. Ik hoop dat ze dat besef van ‘over my dead body’ in haar cursussen alsnog overbrengt aan medeambtenaren over het ­functioneren van de rechtsstaat.
Han van Nes, Apeldoorn

Moederschap

Ach, wat jammer weer dat de eerste jaren van het moederschap worden betiteld als ‘kwijtgeraakt’. Iedere beleving is weer anders. Ik vond het in die eerste jaren juist heerlijk dat de buitenwereld doorging en ik even stilstond. Daarvoor en daarna moet of kun je nog lang genoeg hard rennen en jezelf bewijzen. Maar dan even niet. Ik gun het elke jonge moeder.

Mooie foto’s hoor, dat wel.
Nanette Rijnen, Waalre

Verkeersboetes

Het aantal uitgeschreven verkeersboetes voor fietsers die hun telefoon tijdens het fietsen gebruiken is vorig jaar van 45.778 naar 53.259 gestegen, aldus het ministerie van Justitie en Veiligheid. Klinkt indrukwekkend. Maar dan ga je rekenen. Per dag: 146 boetes. Per provincie blijft er dan een gemiddelde over van twaalf boetes per dag. Die twaalf overtreders zie ik alleen al dagelijks door mijn straat fietsen. Speldenprikjes dus. Zo krijg je de telefoongebruikers op hun fiets echt niet van het bellen af. En eigenlijk zou het ministerie zich moeten schamen een dergelijk resultaat naar buiten te durven brengen.
Peter Grootveld, Huizen

Zorgkosten

Wouter Bos, bestuursvoorzitter van Menzis, schetst fraai waarom het ook niet aan de zorgverzekeraar ligt als de zorgpremies stijgen. Vervolgens doet hij eigenlijk hetzelfde wat hij alle partijen verwijt, en verwijst naar de politiek. Ondertussen zien we allemaal dat politici zich niet branden aan de lastige keuzen waar we voor staan.

Een zeer belangrijk punt dat Bos aansnijdt is het geld dat naar bijvoorbeeld de farmaceutische industrie weglekt. Maar tegelijk moet ik tot mijn schaamte ook vaststellen dat de meerderheid van mijn collega-medisch specialisten niet alleen ijvert voor een loonstijging voor de onderbetaalden in de zorg, maar juist ook voor de prima bedeelde specialisten.

Misschien moeten alle partijen wat meer de hand in eigen boezem steken?
Mark ter Laan, neurochirurg, Nijmegen

Geitenpaadjes

Achter het lijvige rapport Groningers boven gas kan menig politicus zich letterlijk en figuurlijk verschuilen. Dat gebeurde dan ook in het wekelijkse gesprek met Mark Rutte op NPO 1. Hij voelde zich zichtbaar ongemakkelijk bij de vragen over het onderwerp. ‘Ik moet eerst het rapport bestuderen’, zei hij.

Ik vraag mij af wat valt er te bestuderen. Het rapport bevat klip en klaar alle elementen die Groningers al jaren wisten. Ik vermoed dat Rutte met ‘bestuderen’ bedoelde: op zoek naar de mazen en geitenpaadjes.
Hans Fleer, Dronten

Heineken

Na het lezen van het commentaar van Michael Persson over hoe arrogant Heineken is over de productie in Rusland, smaken de biertjes ineens niet meer. Ik word er zelfs een beetje beroerd van.
Len Koetsier, Groningen

Centen en procenten

Jan Bouman legt in zijn brief (25/2 jl. O&D) uit dat lager betaalden er meer op vooruit zouden moeten gaan dan hoger betaalden. Helemaal mee eens. Die wens van de bonden bestond al in de jaren zeventig. De leus was toen ‘geen procenten, maar centen’.

Kortom: iedereen hetzelfde bedrag erbij. Simpel en effectief lijkt me.
Jan van Londen, Lochem

Poster

Van de politieke partij waarvan ik onlangs lid ben geworden kreeg ik pas geleden een envelop met daarin een grote poster met het verzoek die goed zichtbaar voor het raam te hangen. Ik heb er even over getwijfeld, maar toch besloten dat ik het in het huidige klimaat liever niet doe. Voor je het weet heb je tegenwoordig een steen door je ruit of poep aan je voordeur gesmeerd. Ben ik laf? Misschien, maar het valt me wel op dat je vrijwel nergens meer posters voor de ramen ziet hangen. Hoe zou dat toch komen?
Erik Kissing, Noordwijk

Dikkertje Dap

Vast onderdeel van mijn lessen Nederlands aan anderstaligen is Dikkertje Dap van Annie M.G. Schmidt. Door met cursisten de tekst te analyseren, verrijk ik hun woordenschat met allerlei nuttige idiomen als ‘ik sta paf’ en kan ik op speelse wijze het gebruik van de zogenaamde partikels (‘maar’, ‘eens’) uitleggen.

Steeds met succes, tot ik inzag hoe fout haar ‘grappige’ tekst eigenlijk is. Dikkertje Dap, het 5-jarige knaapje dat in Artis zo goed bevriend lijkt te zijn met een giraf, blijkt een psychopaat in de dop. Lees de tekst er maar eens goed op na.

Want wat is de werkelijke reden dat hij het dier een suikerklontje wil geven en dat hij, staande boven op de trap, zo nadrukkelijk wijst op zijn zojuist cadeau gekregen rode laarsjes? Waarom gaat hij er prat op dat hij drie letters kan spellen, mooie poppetjes kan tekenen en zelfs al bijna rekenen? Tegen Dikkertjes manipulatieve taal zou een volwassene al niet bestand zijn, laat staan een giraf: een nieuwe Nederlander met een migratieachtergrond. Halverwege de tekst komt de aap uit de mouw en begrijpen we ook waarom Dikkertje Dap ’s morgens vroeg om kwart over zeven in dierentuin Artis is ingebroken. ‘Stiekem voor de grap’ wil hij het dier met de lange nek misbruiken als glijbaan. Dat hij het niet bij één keer wil laten, is duidelijk, want eenmaal afgegleden, dreigt hij de volgende ochtend terug te keren, met de trap! En zo kunnen we aannemen, herhaalt het misbruik zich tot de kleuter het zat is. Hoezeer de arme misbruikte giraf hieronder gebukt gaat, komt de lezer niet te weten, maar we kunnen er wel naar raden.

Mij is pas na jaren ‘diep lezen’ gebleken dat de tekst van mevrouw Schmidt van geen kanten deugt en dat zij met opzet nieuwe generaties aanzet tot ontoelaatbare en onfatsoenlijke daden. In mijn onnozelheid heb ik jarenlang anderstaligen een lelijke kant van onze cultuur laten zien. Ik ben nu op zoek naar een veilige vervangende tekst. Heeft iemand een suggestie?
Ruud Hisgen, Den Haag