Haagse spelletjes: Sigrid Kaag blijkt er zelf inmiddels zeer bedreven in

Met haar aanvallen op Mark Rutte deed Sigrid Kaag precies wat ze haar collega's verwijt: spelletjes spelen op de politieke apenrots. Het zou gepaster zijn om werk te maken van de formatie.

Wat wil D66? Die vraag overschaduwt de doorstart van de kabinetsformatie sinds partijleider Sigrid Kaag de verhoudingen maandag opnieuw en onverwacht op scherp zette. Dinsdagavond in de Tweede Kamer speelde ze de vermoorde onschuld. Ze had het in de HJ Schoo-lezing slechts over de grote problemen van deze tijd willen hebben, het klimaatbeleid voorop.

En inderdaad, daar had ze het óók over. Maar wie tegelijkertijd midden in een formatie de leider van de belangrijkste potentiële coalitiepartner neerzet als een ritselaar zonder visie en hem verantwoordelijk stelt voor een beleid dat tekortschiet in ‘medemenselijkheid, betrouwbaarheid, openheid en effectief bestuur’, weet heus wel dat het vervolgens niet over het klimaat zal gaan, maar over de onderlinge verhoudingen. En zo doet Sigrid Kaag precies wat ze de rest van het Binnenhof verwijt: inhoudelijke ambities ondergeschikt maken aan ‘het Haags gedoe’ op de politieke apenrots.

Haar chagrijn over dat gedoe is best te verklaren. Het blijft moeilijk verteerbaar dat welwillende coalitiepartners in spe – PvdA, GroenLinks en ChristenUnie voorop – zo resoluut de deur is gewezen zonder één inhoudelijk gesprek. Maar in dat spel heeft Kaag zelf de ChristenUnie voor haar rekening genomen. D66 is niet minder schuldig dan VVD en CDA.

In haar afkeer van een regering met een confessioneel blok van CDA en ChristenUnie is Kaag tenminste nog consequent. Dat geldt niet voor haar kritiek op Mark Rutte. In april liet ze hem na haar frontale aanval ontsnappen. Daarmee droeg ze wezenlijk bij aan zijn rehabilitatie tot onmisbare spin in het Haagse web. Maandag liet ze blijken dat haar afkeer niet verminderd is, maar weer volgden er geen politieke consequenties. Sterker: dinsdag vond ze alweer dat het ‘goed en prettig’ samenwerken is met Rutte. Het stuk dat ze in de zomer samen schreven, is wat haar betreft de basis van een regeerakkoord.

Ervan uitgaande dat ze dat laatste wél meent, zou het na bijna zes maanden vergeefs formeren gepast zijn om er eens werk van te gaan maken en niet te blijven hangen in onderlinge schimpscheuten. Dat is het minste wat informateur Remkes nu mag verwachten.

‘Soms heb ik het gevoel dat ik me op een ander spoor begeef dan mijn tegenstrevers en collega’s’, klopte Kaag zichzelf maandag op de borst. Het zou helpen als zij niet alleen dat gevoel koestert, maar ook eens laat zien dat het echt zo is.