Frans Bromet registreert fraai het jarenlange proces om wietkweek te legaliseren

Ook als er scheppen zand worden gestrooid in de politieke machinerie die tot nieuwe wetgeving moet leiden, weet gelouterd documentairemaker Frans Bromet het knarsend vastlopen fraai te registreren. Dat bleek maandag, toen hij zich namens KRONCRV in Legale wiet begaf in de wondere wereld van de cannabisteelt. Een deel van de bedrijfstak die al jaren spitsroeden loopt in het schemergebied tussen criminaliteit en oogluiken maakt zich op voor het experiment om, na de verkoop, nu ook de productie toe te staan van de plantaardige geestverruimer.

Vier jaar, al sinds de Tweede Kamer instemde met het experiment om wietkweek te legaliseren, heeft Bromet bij de voorbereidingen betrokken belanghebbenden gevolgd. D66-Kamerlid en initiatiefnemer van de wet Vera Bergkamp. Een ervaren (en daarom veroordeelde) kweker in Groningen met een vleugje idealisme. Coffeeshophouders. Lokale politici. En de heerlijke vrije jongens van Project C, wannabe-grootindustriëlen van het type ‘Geen tijd te verliezen, knallen!’. Onder hen de Bredase strafrechtpleiter Peter Schouten (bekend als advocaat en vriend van wijlen Peter R. de Vries). Prima businessplannen had Project C, alleen zorgelijk dat het de knowhow over de feitelijke productie wilde overlaten aan een hobbyist.

Ambities en ondernemerslust in overvloed, maar Bromet legt prachtig bloot hoe de dadendrang vastliep in het zandpad van de politieke besluitvorming. Want: legaliseren is iets anders dan vrijgeven. Het betekent (verre van uitgekristalliseerde) kwaliteitseisen stellen aan product en kweekmethoden, bestemmingsplannen aanpassen, vergunningen voorbereiden en, bovenal, deelnemers screenen op antecedenten.

De jongens van Project C hadden weliswaar geen strafblad, maar vonden de burgemeester van hun beoogde vestigingsplaats Etten-Leur op hun pad. Die had naar de gevoelens van de bewoners geluisterd: onveilig, zo’n wietfabriek. Vergunning afgewezen. Ook pech had de Groninger kweker die met de opbrengst van zijn eigen huis een boete van 130 duizend euro had betaald en nu amechtig afwachtte of hij (gesteund door investeerders) zou behoren tot de tien legale kwekers die bij loting worden toegelaten. Hij was nummer 11 en prijkte op de reservelijst. Er was nog hoop: een deelnemer viel uit, zodat hij alsnog tot de aspiranten behoorde. Domper: het lijkt erop dat alleen kwekers zonder strafblad – hij niet dus – daadwerkelijk aan de slag kunnen. Lelieblanke beginners wel, ervaren rotten niet : alsof de overheid erop uit is het experiment te laten mislukken.

Een vermoeden dat werd versterkt door de opvolger van (tot Kamervoorzitter bevorderd) D66’er Bergkamp, die ook ‘onbewezen geruchten’ had vernomen dat het kabinet het experiment traineert, waardoor er na vier jaar nog geen gram legale wiet is opgeschoten. Wie zich realiseert welke partij de kar trekt, moet haast wel Bromets conclusie onderschrijven dat ‘deel twee van deze film op z’n vroegst over vijf jaar verschijnt’. Dat is namelijk het CDA, regeringspartij in populariteitsnood, die onlangs een nieuw offensief bepleitte tegen drugsgebruik, hard én soft. Doormodderen, dus.