Foto’s van geïsoleerde huidaandoeningen zijn nou eenmaal altijd huiveringwekkend

Het begon als kriebelige droge huid en breidde zich in een paar dagen uit tot een uitslag met gekmakende jeuk, die zich uitstrekte van mijn bovenbenen tot aan mijn lendenen. Ik maakte een paar foto’s van het jeukgebied, er zorgvuldig voorkomend dat er ook maar een suggestie van een geslachtsdeel mee zou komen. Het lukte uiteindelijk, maar het resultaat was afschuwelijk. Weliswaar minder erg dan de plaatjes die je krijgt als je op internet zoekt op ‘gordelroos’, ‘eczeem’ of ‘netelroos’, maar foto’s van geïsoleerde huidaandoeningen zijn nou eenmaal altijd huiveringwekkend, dus die van mij ook.

Ik stuurde de foto’s naar de huisarts en kreeg een recept voor anti-allergietabletten en koelzalf. Na twee dagen merkte ik maar weinig verbetering. Met name de zalf maakte het alleen maar erger. Mijn huid voelde alsof ik mezelf had ingesmeerd met vaseline, vervolgens een grofgebreide wollen onderbroek had aangetrokken, met daaroverheen weer plastic hotpants. Ten einde raad belde ik de huisarts op, om te eisen dat ik een nucleaire verdovende zalf voorgeschreven kreeg – of, als dat te veel was gevraagd, een huidtransplantatie.

Was de vrouw die ik aan de telefoon kreeg misschien dezelfde heel knappe arts in wier bijzijn ik een tijdje geleden een kalknagel had moeten afknippen? Zeker. Hoopte ik dat ze de column die ik daarover schreef niet had gelezen? Absoluut. Ik deed in ieder geval alsof ik niet doorhad dat zij het was en legde uit waar ik last van had. ‘Ik wil gewoon dat het doodgaat’, zei ik smekend. Ze vroeg mijn geboortedatum en die gaf ik. ‘En wat was je achternaam?’ ‘Althuisius’, zei ik. Even was ze stil. ‘Van de Volkskrant?’, vroeg ze. Nu was ik stil. Ik wilde dit gesprek niet meer. Ik wilde ophangen en daarna in mijn bed gaan liggen en in een kussen schreeuwen. ‘Inderdaad’, zuchtte ik.

‘Ik pak de foto’s er even bij’, zei ze. Nee, schreeuwde ik van binnen, niet de foto’s. Alsjeblieft niet de foto’s. Terwijl ze mijn uitslag bekeek, vroeg ze of ik enig idee had wat de allergische reactie had veroorzaakt. Ik wist het niet. Droge huid? Te warm douchen? Wasmiddel misschien? Het feit dat ik ruim tweehonderd keer het ‘Ik ga zo lekker spelen op mijn fluit’-filmpje had gezien (‘Nou zeg ik heb geduld joh, sluit me niet ui...tijd, want dat is vervelend voor iedereen’)? Geen idee.

Ze adviseerde me te koelen met een zak bevroren doperwten en ook te smeren met calendula-zalf. Niet bepaald de verlossing waarop ik had gehoopt, maar de vastberadenheid waarmee ik naar de telefoon had gegrepen was verzwolgen door het ongemak. Ik verzekerde gedwee dat ik haar advies zou opvolgen en hing op. Wanhopig en verslagen belde ik daarna mijn moeder, as you do.