Er moeten zeker keuzes gemaakt worden in de zorg, maar waarom altijd ten koste van de zorgmedewerkers?

Hete aardappel

Wouter Bos, ceo van Menzis, betoogt dat verhoging van de salarissen van zorgpersoneel zal leiden tot verhoging van de zorgpremie. Dit naar aanleiding van de opmerking van Danka Stuijver dat zorgverzekeraars hun (miljoenen) reserves hiervoor kunnen inzetten.

Gebruikmaking van reserves wijst hij af: Menzis heeft 100 miljoen verlies geleden over het jaar 2021 en waarschijnlijk ook over 2022.

Ad Melkert, voorzitter van de Nederlandse Vereniging van Ziekenhuizen(NVZ), verschuilt zich eveneens achter het feit dat zij niet meer kan betalen. Dit ondanks dat een eerder bod van 15 procent over twee jaar, dat vanwege gebrek aan mandaat weer van tafel verdween. Beide PvdA’ers hebben er blijkbaar geen moeite mee dat zorgpersoneel als sluitpost fungeert. Moet de uitstroom nog groter worden met als gevolg dat er nog meer ziekenhuizen sluiten?

Kan Wouter Bos nu echt niets beters bedenken dan premieverhoging? Waarom niet de handen ineen slaan met de NVZ om samen tot een mooie oplossing te komen? Ik hoor Bos alleen maar de hete aardappel van zichzelf wegschuiven. Zou hij ook zo geredeneerd hebben toen hij nog voorzitter was van de raad van bestuur van het VUmc?
Wanda Boonstra, Diemen

Simplistisch

De stijging van de kosten in de zorg is een complex probleem dat niet voornamelijk kan worden toegeschreven aan het salaris van de zorgmedewerkers. Er zijn veel factoren die bijdragen aan de stijgende kosten in de zorg, zoals vergrijzing van de bevolking, toename van het aantal chronische ziekten en de ontwikkeling van nieuwe medische technologieën. Daarnaast zijn er nog andere oorzaken, zoals de administratieve lasten, inefficiënte zorgprocessen en hoge medicijnkosten.

Het is dus te simplistisch om te stellen dat het salaris van zorgmedewerkers de reden is voor hogere premies van de zorgverzekering. In feite zijn de verpleegkundigen vaak degenen die de gevolgen van bezuinigingen in de zorg voelen, zoals een hoge werkdruk, een laag salaris en een gebrek aan middelen. Er moeten zeker keuzes gemaakt worden in de zorg, maar waarom altijd ten koste van de salarissen van de zorgmedewerkers?

Politiek is kiezen, mogelijk kunnen ze een keer kiezen voor degenen die de zorg bieden!
Loes van de Langenberg, docent Verpleegkunde, Bleiswijk

Droge ogen

In zijn opiniestuk waarschuwt Wouter Bos ons voor hogere zorgpremies als salarissen in de zorg stijgen. Hij ontvangt als bestuursvoorzitter van een zorgverzekeraar een salaris van 391 duizend euro. Daar moet een verpleegkundige ruim 10 jaar onregelmatig voor werken. Schreef hij zijn opiniestuk met droge ogen?
Toon van Meel, verpleegkundige, Goes.

Werk doen

Volgens Wouter Bos geeft men bij Menzis meer geld uit aan zorg dan er aan premies binnenkomt. Maar het probleem is juist dat dat geld niet gaat naar de zorg of de zorgverleners, maar zinloos wordt uitgegeven aan allerlei onnodig personeel op de kantoren van de verzekeraars die de zorgverleners moeten controleren. Dat is de keuze van de zorgverzekeraars. Controleren of patiënten de verbandmiddelen wel echt nodig hebben, controleren of je als zorgverlener je enquêtes wel hebt uitgezet naar cliënten, controleren of wel genoeg patiënten die enquêtes hebben ingevuld, controleren of er niet ergens een vinkje mist in de administratie en zo kan ik nog wel even doorgaan.

Ziekenhuispersoneel besteedt zo’n 25 procent van zijn tijd aan administratie om aan die eisen van de verzekeraars te kunnen voldoen. Dat is tijd die ze niet aan zorg kunnen besteden. Laat de zorgverleners gewoon hun werk doen. Zij hebben er jaren voor gestudeerd. Dan wordt de zorg voor de patiënt beter, zorgverleners houden plezier in hun werk en zullen minder geneigd zijn de zorg te verlaten. Dan kunnen de salarissen van echte zorgverleners omhoog en wordt de zorg wonder boven wonder ook niet duurder, maar misschien zelfs goedkoper. Inderdaad, dat is een keuze.
Willem Vrouwenvelder, fysiotherapeut, Venray

Dikke middelvinger

Wouter Bos geeft als ceo van een grote zorgverzekeraar fijntjes aan dat hogere zorgsalarissen tot hogere premies leiden. Als eindbaas van het VUmc klonk op 12 oktober 2018 een ander geluid. Het is een goed stuk waarin hij de politiek, de zorgverzekeraars, de farmaceutische industrie en de grote zorginstellingen een spiegel voor houdt. Door het niet maken van politieke keuzes, hijgende aandeelhouders bij de farmaceutische industrie azend op meer rendement, de verzekeraar die zijn klanten niet wil missen et cetera leidt dit tot ‘enorme werkdruk, burn-out en onnoemelijk veel chagrijn bij zorgpersoneel’.

Nu slaat de heer Bos een andere toon aan en ergens snap ik dat wel. Wiens brood men eet, diens woord men spreekt. Hij waarschuwt alvast maar even dat meer loon voor de dokter en de verpleegkundige de burger geld gaat kosten. Een extra euro zorgsalaris kost u, de burger, namelijk een extra euro premie. Die extra euro loon kan straks ook niet naar de farmaceut.

Het zijn daarom de dokter en de verpleegkundige die als schuldigen worden aangewezen voor de onontkoombare stijging van uw zorgpremie. Met dit artikel geen applaus maar een dikke middelvinger namens de zorgverzekeraar richting zorgverleners.
G.J. Schurink, Volendam

Ongeloofwaardig

Het kan verkeren. Ooit hoorde ik uit de mond van PvdA-politicus Wouter Bos, dat een medisch specialist, evenzogoed als een prof voetballer, veel geld mocht verdienen.

Dat deze opvatting haaks staat op hetgeen Bos nu als bestuursvoorzitter van Menzis in de Volkskrant te berde bracht, maakt hem met terugwerkende kracht totaal ongeloofwaardig.
George de Haan, Elburg

Vragen

Het opiniestuk van Wouter Bos over de stijging van de zorgpremies roept een aantal vragen op over de zorgverzekeraars:

Wat is de meerwaarde van 11 zorgverzekeraars met meerdere labels in Nederland?

Wat kosten die verzekeraars samen?

Wat kost het jaarlijks wisselen en afsluiten van zorgverzekeringen inclusief alle marketing en de administratie bij verzekeraars en instellingen?

Wat kost het jaarlijks contracteren van zorgverleners en zorginstellingen aan onderhandelaars en administratie, terwijl er bijna niets verandert?

Hoe zit het met de kosten van verantwoording tussen partijen, waardoor een zorgverlener heel veel van zijn tijd kwijt is aan administratie?

Waarom zijn zorgverzekeraars zo weinig innovatief, dat daarvoor een aparte subsidieregeling is opgetuigd?

Waarom nemen de verzekeraars geen stappen naar het verminderen van ‘disproportionele winsten bij bijvoorbeeld farmaceuten en softwareleveranciers’?

En dan hebben we het nog niet over de kosten van zorgkantoren, adviesorganen en het ministerie.

Misschien kan Bos deze vragen beantwoorden en stappen ondernemen.
Siebo Hakse, ex-manager in de zorg, Harderwijk

Bezuinigen kan echt wel

Geen woord Spaans in het artikel van Wouter Bos. Eens met de redenering. Een paar procent bezuinigen op de zorg kan echt wel. Hoe? Door onzinnige manieren om met name specialistische hulp te verrekenen af te schaffen.

Voorbeeld. Ik heb slaapapneu. Geen apparaat van Philips.

Voor een telefonisch consult met een specialist moest ik 550 euro aftikken. Duur: een kwartier. Dossier bijwerken ook een kwartier? Een uurtarief van 1.100 euro. Veel hoger dan een dure advocaat.

Hoe ik dit weet? We hebben een hoog eigen risico en weinig overige zorgkosten. Dus na verloop van tijd komen we erachter dat je dit betaalt in onze samenleving.

Voordeel: ik heb nagegaan of ik echt dit advies nodig heb, antwoord: nee.

Advies: ga bij elke specialist na welke toegevoegde waarde zijn consult heeft. Vraag aan degene die behandeld wordt of hij of zij zij deze kosten de moeite waard vindt.

Een simpel vraagformulier versturen vanuit de verzekeraar naar een groep patiënten die steeds maar op herhaalconsulten komen. Ben benieuwd naar de besparingen.
Gert Renting, 70 jaar, Den Bosch

Overhead

Wouter Bos veronderstelt dat de salarissen van de mensen die het échte werk doen (het primaire proces) de enige knop is om aan te draaien om verhoging van de zorgpremies te voorkomen. Maar dat is onzin. Er is namelijk ook een secundair proces in de zorg; de mensen op kantoor, de overhead. De managers, de marketeers, de mensen die die content schrijven voor het cliëntenmagazine en de mensen die de jaarlijkse kalender ontwerpen die ik ongevraagd ontvang (ook als ik zeg dat ik hem niet wil).

Volgens het Centraal Bureau Fondsenwerving (CBF) besteden erkende goede doelen gemiddeld 11 procent aan overheadkosten. Als we die norm ook opleggen aan de zorg , dan kan de zorgpremie misschien wel omlaag.
Marianne Stevelink, Borne