Een assistent moet dingen oplossen, ik was vooral goed in uitleggen waarom dingen níét opgelost konden worden

Het hospice lag aan het eind van een doodlopende weg en heette C’est La Vie. De Uber-chauffeur die me erheen had gebracht, had gezegd dat het zo’n mooie dag was en dat regen beter was voor chauffeurs maar dat niemand alleen chauffeur was, ook hij niet. Het zonnetje in oktober was niet te versmaden.

Ik belde aan. Misschien vanwege C’est La Vie moest ik aan een huis van plezier denken. De dood als sekswerker.

Een dame met kort grijs haar deed open. Ze wist van mijn komst, mijn zoontje hing in de draagzak. Ik was gebeld dat ik beter meteen moest komen. Het was nu of nooit.

Ergens aan het begin van de jaren negentig had Jan Ritsema me gevraagd om zijn persoonlijke assistent te worden. Geen onverdeeld succes. Een assistent moet dingen oplossen, ik was er vooral goed in om uit te leggen waarom dingen níét opgelost konden worden. Later werd Jan mijn agent. Een agent onderhandelt, en onderhandelen is het begin van alle intimiteit. Geen gemeenschap zonder onderhandeling.

De kamers hadden namen. Jan was aan het slapen, de dame maakte hem zachtjes wakker.

‘We moeten over zaken praten’, zei hij.

Buiten, in een soort tuin die ongemerkt overliep in een parkeerplaats – ook dat is C’est La Vie, zaten exen van Jan. Ze hadden zo te zien plezier met elkaar.

Jan wees naar de tuindeuren. ‘Wie is die derde?’, vroeg hij.

‘Ik ken niet al jouw exen’, zei ik, ‘maar ik zal het even vragen.’

Ik verzamelde de benodigde informatie en ging weer naar binnen. ‘Valentina.’

Hij knikte. ‘We hebben elkaar genoeg bedankt’, zei hij en hij vertelde nog wat over een kweepeerboom.

‘Ik kom zondag terug’, zei ik, ‘zonder zoontje. Dat praat rustiger.’

‘Als ik er dan nog ben.’

‘We zullen zien’, zei ik. ‘Je weet het nooit.’