'Echt erg wordt het als iemand ondertekent met: met positieve groet'

Steeds vaker ontvang ik e-mails van mensen zonder afsluitende groet. Dan eindigt het dus niet met: 'Met vriendelijke groet'. Er staat niet eens: 'Groet'. Als je geluk hebt staat iemands naam eronder en soms is er enkel sprake van een initiaal. Maar heel vaak staat er gewoon niks.

Op mij komt dat over als iemand die in het café middenin een zin ineens opstaat en vertrekt. Dus mocht u mij willen mailen (liefst in vriendelijke bewoordingen), sluit u dan alstublieft gewoon uw bericht op de gebruikelijke manier af en zet ook even uw naam eronder. Het voelt allemaal net een beetje warmer in deze koude, koude wereld.

'Met extatische groet'
Van mij mag het overigens wel gewoon de standaardbegroeting zijn. 'Met vriendelijke groet' dus. Nooit iets mis mee geweest, en if it ain't broke, don't fix it. 'Hartelijke groet', trek ik ook nog wel, al is het al wel een beetje aanstellerig. Alsof 'vriendelijke' niet goed genoeg is. Bovendien wil ik dat 'hartelijke' in mijn volgende mail dan weer overtoepen: 'Met enthousiaste groet' krijg je dan. Of nee: 'Met hartstochtelijke groet'. Of: 'Met extatische groet'.

'Warme groet', zie ik ook wel eens staan, maar dan denk ik aan iets warms wat langs je benen loopt en dat is vies. En 'alle goeds', dat is wel heel maximaal en bovendien klinkt het meer als wat ik iemand toewens die een half jaar door Australië gaat backpacken. Echt erg wordt het als iemand ondertekent met: 'met positieve groet'. Daar mag je iemand echt gewoon voor op zijn neus timmeren.

En 'lieve groet', dat vind ik dan weer echt zo'n net-niet afsluiting. Zeg dan: 'liefs'. Of stuur geen e-mail, maar rij naar hem of haar toe en pak hem of haar vol op zijn of haar mond. Wees duidelijk. Schrijf ook niet: 'Ik hoop je snel weer eens te zien'. Maar schrijf: 'Ik weet dat we elkaar pas één keer heel kort hebben ontmoet, en ik weet dat ik 35 jaar ouder ben dan jij, maar ik sta nu met mijn Mazda geparkeerd voor je flat en ik zie dat je licht nog brandt, zal ik naar je toe komen?' Kijk, dat is klare taal!

Groeten op straat, hou ik ook van. Het voelt gewoon net iets warmer dan als je elkaar niet groet. Alleen heb ik dan wel weer een ontzettende hekel aan kletspraatjes. Groet mij dus gerust, maar vraag me alsjeblieft niet, als ik met de gft-bak langs kom rollen, of ik de gft-bak langs de kant van de weg ga zetten. Want het is glashelder dat ik dat aan het doen ben, dus daar hoeven we niet over te praten.

Over het weer ook niet. Die zon schijnt wel, en die regen valt wel; daar zijn verder geen woorden bij nodig. Maar een mooi, klassiek 'goedemiddag' of 'goedenavond', dat kan ik zeker waarderen. Het hoort bij de gebruiken en bovendien meen ik het ook echt. Ik wens iedereen ook écht een goede avond. Jou ook, als je deze column vanavond leest. Ik hoop echt dat je een hele fijne avond hebt. Maak er wat moois van. Een lieve, warme groet van Erik Jan.

Perfect
Qua groeten op straat is mijn probleem dan wel weer dat ik alles in het leven perfect wil doen, ook triviale zaken zoals afwassen, de was vouwen en iemand op straat groeten. Vaak zie ik dat ik iemand tegemoet loop en als we op een juiste afstand van elkaar zijn gekomen kijk ik de ander aan en zeg dan: 'Goedemiddag!' Maar dan kom ik er ineens achter dat ik de ander best goed ken, en dat ik veel minder formeel had moeten zijn. 'Heu!' had prima gekund. Of het joviale: 'hé man, alles kits?' Maar niet dit.

Wat gisteren gebeurde was ook erg. Iemand groette me in de supermarkt, ik was bang om te formeel terug te groeten en groette derhalve heel joviaal terug, maar de ander bleek het helemaal niet tegen mij te hebben, maar tegen iemand die achter me in de rij voor de kassa stond. In een flits overdacht ik mijn opties en kwam tot één oplossing. Ik kon doen alsof áchter de persoon die de persoon die achter me stond groette, een persoon stond die ik groette. Maar die vlieger ging niet op toen de persoon die de persoon die achter me stond groette, achterom keek om te checken of daar iemand stond die ik groette.

Toen de persoon die de persoon die achter me stond groette, mij vervolgens weer aankeek, kon ik nog maar één ding zeggen. 'Sorry. Ik dacht dat je iemand anders was. Fijne middag.' Ik liet mijn boodschappen op de band staan en liep naar huis om deze column te schrijven.

^{Erik Jan Harmens is dichter en columnist voor Volkskrant.nl}
@erikjanharmens