Dr. Sid Lukkassen is alt-right noch conservatief, zegt hij, maar radicaal humanist

Dr. Sid Lukkassen behoort tot de voorhoede van wat ik maar noem hard-rechts: de nieuwe conservatieve Welle die de linkse elite wil doden zoals ridders hun draken. Het is een moeilijk te vatten groep die zich bedient van klassieke talen, oude filosofen en dure woorden als occidentofobie en oikofobie, en desondanks een populaire politieke partij heeft die een hoop gewone mensen trekt met de idee dat het gedaan is met ons, de betere cultuur, omdat we die laks weggeven aan de horden.

Als ik zeg dat het uitstekend gaat met Nederland, zegt Sid Lukkassen: 'Nu wel.'

Zijn meestgelezen boek, Avondland en Identiteit, heeft een voorwoord van dr. Thierry Baudet, een nawoord van Derk Jan Eppink en een foto van Mark Rutte die het eerste exemplaar in ontvangst neemt. Het gaat over cultuurmarxisme. De eerste keer dat ik Sid zie in een zaaltje, ruim een jaar geleden, ligt het in hoge stapels op een tafel. Het vreemde is dat ik zijn lezing daar niet begrijp. Net zoals ik zijn laatste verhandeling niet begrijp: over de 'impotentie van het verstandelijk vermogen', over Plato's 'donkere hengst', de 'opflakkerende ziel van de tiran', 'de regenboogkleurige gloed van zijn felle begeerten als esthetisch fenomeen'.

Sid schrijft zinnen die samen een prachtig woelende zee vormen zonder horizon. Toch crowdfundt hij voor een nieuw boek in paar dagen drieduizend euro bij elkaar.

Dus vraag ik om audiëntie.

Hij woont in een kalme wijk met nieuwbouwvilla's. Zijn vader Vincent laat me binnen via de garage; een aardige man in vrijetijdskleren die uit de bouwwereld komt. Zijn moeder Tiny maakt koffie. Ze gaan naar het dorpsfeest en wachten kalm tot hun zoon stilvalt, die net bezig is met een exposé over feminisme, masculiniteit en de discussie die hij erover had met een linkse Spaanse europarlementariër, van wie je toch wat machismo zou verwachten.

Sid had 'al heel vroeg skills', zegt vader Vincent, die hem als 14-jarige naar VVD-bijeenkomsten bracht om er te discussiëren. 'Het is een bijzondere zoon.' Dan fietsen ze het dorp in. Sid noemt het ouderlijk huis zijn 'oikos'; naast de voordeur is de eerste steen zichtbaar, door Sid gelegd toen hij 3 was. Nu is hij 30 en woont er nog steeds.

Zijn manier van praten is bijzonder, en na een tijdje begrijp ik wat hij doet: Sid ordent miljoenen gedachten terwijl hij praat. Al die kennis. Soms kijkt hij me aan, maar meestal richten zijn ogen zich geconcentreerd op het glas kruidenthee voor hem en vormt zich een theorie, plus een voorhoofdsrimpel van formaat. Dat denken is begonnen op de havo, zegt hij, waar Sid Grieken, Romeinen en filosofen begon te lezen en daarnaast video-games speelde die hem nieuwe, 'mythologische' werelden binnenloodsten. Hij noemt het zijn 'politiek incorrecte Bildung', zegt: 'Ik ben atypisch in alles, dat geeft wel problemen, ook in mijn loopbaan.'

Nadat hij Pim Fortuyn had ontdekt en later Houellebecq, begon Sid serieus hardrechts te worden. Deed de lerarenopleiding, studeerde filosofie en geschiedenis aan de Nijmeegse universiteit, de meest rode die er is maar wel in de buurt, haalde 90 studiepunten per jaar terwijl studenten meestal niet aan de 60 komen en promoveerde in april op democratie en media. Tegelijk is hij VVD-raadslid in Duiven. Zijn vriendin Christina woont in Brussel, 'dus ik ken de kosmopolitische wereld best goed'.

Sid vertelt hoe hij met Christina's baas zat te eten, 'en die had het alleen maar over large retail, dus ik zeg: weet je wel wat dat betekent? Daar werken alleen inwisselbare studenten, die zijn een vervangbare eenheid arbeid!'

Dat soort gedachten. Elke bijzin wordt een hoofdzin die uiteenspat in talloze argumenten smekend om ordening. 'Vrouwen ontlenen macht aan sociale en seksuele interactie, dat is nog helemaal niet in kaart gebracht!'

Maar hoe komen we hier nu op?

Sid is alt-right noch conservatief, zegt hij, maar radicaal humanist. Gaandeweg begrijp ik dat hij bang is voor de postmoderne leegheid die zich meester heeft gemaakt van het land: 'jongeren zijn alleen maar consument', 'zo kom je nooit toe aan een overkoepelend credo'.

Iets dat overkoepelt, iets om aan vast te houden, dat is wat Sid de wereld gunt maar ook zichzelf. En hij legt uit dat Nederland vier zuilen kent: de Kosmopolitisch Postmoderne Progressieve Zuil, de Christelijke, de Islamitische en de Humanistisch Realistische, de Nieuwe Zuil, de zijne. De ordening. De oplossing: 'het vervangen van de elite'.

Twee uur Sid en ik snap het niet. 'Dat zeggen mijn ouders ook wel-eens: dit begrijpt niemand.' En 's nachts gaan zijn gedachten door, zegt hij, als een computer in sluimerstand. 's Ochtends schrijft hij alles uit, 'voor tien uur heb ik dan al een artikel af.'

Jij probeert de wereld te redden Sid, zeg ik, maar ook jezelf. 'Dat klopt.'

Toine Heijmans
t.heijmans@volkskrant.nl