Denk ook aan bos als je overlast windmolens wilt reduceren

Brief van de dag: natuurlijke buffer tegen geluid windmolens

In alle berichtgeving over de overlast die windmolens in Fontrieu, Frankrijk hebben veroorzaakt en de rechtszaak die daarop door de bewoners is aangespannen en gewonnen (Ten eerste, 8 november) heb ik een beetje gemist dat de directe aanleiding het kappen van een bos was.

De enige conclusie die ik daaruit kan trekken is dat we er dus alle belang bij hebben om bomen te laten staan of zelfs aan te planten in de buurt van windmolenparken, omdat ze blijkbaar een groot absorberend vermogen hebben (en niet alleen van geluid).

De criteria voor overlast van windturbines zouden best uitgebreid kunnen worden, zoals audioloog Jan de Laat in het artikel suggereert, maar vergeet daarbij niet dat je de overlast blijkbaar ook kunt wegnemen door een natuurlijke buffer aan te leggen.

Aleid Offerhaus, Amstelveen

Zwarte lijst

De Belastingdienst blijkt zich bij de vaststelling van de aanslag en inning van het verschuldigde bedrag van ontoelaatbare middelen te bedienen. Nu blijkt er ook een ‘zwarte lijst belastingplichtigen’ met 9.084 namen te bestaan (Ten eerste, 29 november). Wie daarop staat wordt benadeeld, krijgt geen kans zich te verdedigen en blijft de strop om de nek houden.

Om in contact te komen met de overheid, waaronder de belastingdienst, kan men zich richten tot de website mijnoverheid.nl. Vraag daar eens of uw naam op deze lijst voor komt. U krijgt geen antwoord van ‘Uw Overheid’. Wordt het geen tijd dat alle voorkomende namen een bericht krijgen over die stiekeme vermelding?

Frits Hendrik Emmerik, Den Haag

Omikronvariant

In de Volkskrant van maandag (Ten eerste, 29 november) kreeg ene Herman Steenhuis het woord; een ‘slachtoffer’ van zijn eigen besluit om in tijden van een coronapandemie op bezoek te gaan in Zuid-Afrika.

En die dan vervolgens in een crisistijd als deze, met onverwachte wendingen en gebeurtenissen, verwacht dat bij aankomst in Nederland er een degelijk plan klaar ligt om hem en zijn medepassagiers stante pede ter wille te zijn. En in zijn kritiek zelfs zover gaat Zuid-Afrika een derdewereldland te noemen, wat het niet is, en die kwalificatie ook maar even aan Nederland toekent.

Een pagina lang een litanie van iemand die kennelijk niet weet wat er aan de hand is, die niet weet wat chaos is, en zichzelf kennelijk als de maat der dingen ziet. Kan de Volkskrant haar pagina’s niet met wat beters vullen dan met dit soort tenenkrommende ‘informatie’?.

Bert Schriever, Den Haag

Zeeuwse mosselen

In het overigens uitstekende artikel ‘Wie beschermt de Waddenzee?’ van Jurre van den Berg en Jean-Pierre Geelen (Zaterdag, 27 november) is een storend vergissinkje geslopen.

Ik citeer: ‘Onder ons in de haven vaart een mosselkotter met volle lading voorbij. De mosselen worden verzameld door de vissersvloot uit Yerseke, om te worden verkocht als ‘verse Zeeuwse mosselen’. In werkelijkheid zijn ze nog geen 500 meter verderop gevangen.’

De Waddenzee is echter van oudsher slikkerig en zanderig. Niet geschikt om de mosselen rechtstreeks voor consumptie te verkopen.

Daarom worden deze mosselen in de schone en heldere Oosterschelde verwaterd. Daarna worden ze terecht als ‘verse Zeeuwse mosselen’ verkocht.

Truus van Vessem, Eindhoven

Overstap

‘Gemiddeld kost het een energiebedrijf 250 euro om een klant binnen te halen’, zegt Jaap Bakker van Welkom Energie (Ten eerste, 27 november). Bij een ziektekostenverzekering zal dit niet veel anders zijn. Reinout van der Heijden (Economie, 26 november) beschrijft welke voetangels en klemmen de klant die een andere zorgverzekering zoekt, tegenkomt. Zelf stapt hij desondanks vaak over. Hij bespaart daarmee geld dat hij direct nodig heeft om de tegenvallers van zijn keuze te compenseren.

Natuurlijk, sinds de marktwerking van de zorg moeten wij klanten alles scherp in de gaten houden. Maar veelvuldig overstappen kost de verzekeringsmaatschappijen (ons) geld en levert de klant volgens Van der Heijden niets op. Heeft iemand een beter idee?

Marianne van der Pol, Den Haag

Boosterprik

Het prachtige taalgebruik van Annelies Jacobsen (O&D, 27 november) kan niet verhullen dat hier een verongelijkt iemand klaagt dat de overbezette GGD haar oude moeder niet op een ander tijdstip en locatie de boosterprik wil geven. Kan zij niet bedenken dat andere mensen datzelfde óók vinden? En dat de GGD wel andere dingen te doen heeft dan al die telefoontjes beantwoorden en nieuwe schema’s maken? Regel een familielid of kennis, of een taxi, of neem twee uurtjes vrij van je werk, maar los dit gewoon zelf op. En prijs je gelukkig dat ook deze prik toch maar weer mooi (gratis) beschikbaar is in ons welvarende land.

Inge Brandt, Hilversum

Maatregelen

Met een rotsvast vertrouwen in onze gezondheidszorg zet ik vanwege diabetes type 1 al 26 jaar lang elke dag meerdere keren per dag een spuit in mezelf. Al 26 jaar lang met steeds verschillende insulinesoorten. Met datzelfde rotsvaste vertrouwen luister ik steeds vol belangstelling naar de internist die mij vertelt over de nieuwste ontwikkelingen, en bedenk me dan kritisch of ik vind dat die ontwikkeling bij mij past of meer rust vind in de insulinetherapie die ik op dat moment volg.

Ik heb jarenlang gemiddeld één keer per jaar op een ic of verpleegafdeling gelegen, omdat er toch iets misging. Omdat mijn bloedsuiker niet goed gereguleerd was of door die regulatie mijn afweersysteem ermee stopte en ik met iets ernstigers moest worden opgenomen. Mijn familie en vrienden hebben zich al meerdere keren moeten afvragen ‘hoe ik nu weer eruit zou komen’, als de eerste spanning van de vraag of het überhaupt wel goed zou komen, eraf was. Ik had geluk, ik krabbelde steeds weer op.

Nu gaat het al zeven jaar goed, ben ik al zeven jaar ‘alleen’ voor controles in het ziekenhuis. Oogarts, internist, diabetesverpleegkundige, diëtist, ik heb ze allemaal afgelopen maand met veel dankbaarheid weer ‘mogen’ ­bezoeken. Ik heb na jaren eindelijk weer het vertrouwen in mijn eigen lijf en gezondheid terug, en nu ben ik weer bang dat er toch iets mis zou gaan. Omdat de ic’s en de zorg het niet aankunnen.

Ik sta vooraan in de rij voor vaccinaties, haal de griepprik en volg maatregelen op, niet omdat ik een ‘volgzaam schaap’ ben of niet kritisch nadenk, maar omdat ik een keihard vertrouwen in de zorg heb en niet zo hard aan mijn gezondheid heb gewerkt om het door een volle ic of uitgestelde zorg te laten verpesten.

In de goede hoop en het volste vertrouwen dat we nu eens weer gaan investeren in de zorg, veiligheid en iedereen die we nodig hebben, ja al jaren nodig hadden, hou ik dus gewoon nog vast aan wat van me wordt gevraagd. Want dat heb ik in de hand.

Nadine van Brakel, Den Haag