Democraten moeten snel voor eenheid zorgen

Brief van de dag

Vandaag is voor de Democraten een belangrijke dag: Super Tuesday. Het establishment hoopt op een heldere uitslag met een onbetwiste koploper die president Donald Trump moet verslaan. Sinds 1992 won elke Super Tuesday-winnaar de nominatie. Maar dit jaar is de kans groot dat de kampenstrijd tussen radicalen en hervormers zich verhardt en tot aan de partijconventie in juli voortduurt.

De Democratische achterban is verdeeld en vindt bij elke koploper wel een haar in de soep. Sanders is ‘te radicaal’ om met brede steun Trump te verslaan, Biden is ‘te fragiel’ om overtuigend de ring te betreden, en Bloomberg is een gewantrouwde miljardair met een ‘besmet’ Republikeins verleden.

Belangrijk is dat de stem van de achterban niet wordt genegeerd en dat geen van de kandidaten wordt gedemoniseerd. Parlementsvoorzitter Nancy Pelosi geeft het goede voorbeeld met haar belofte elke zegevierende kandidaat te steunen.

Maar uit een belrondje van The New York Times langs 93 andere partijprominenten doemt een verontrustend beeld op: Sanders moet tegen elke prijs moet worden gestopt. Door hem actief met een negatieve anti-Bernie campagne te bestrijden. Of door hem de nominatie niet te gunnen, zelfs als hij wel de meeste stemmen haalt. Historisch gezien een slecht plan: in 1968 nomineerden de Democraten vicepresident Hubert Humphrey die de voorverkiezingen oversloeg terwijl senator Eugene McCarthy met de meeste voorverkiezingsstemmen werd genegeerd. Gedelegeerden gingen direct met elkaar op de vuist en de Republikein Richard Nixon won later de presidentsverkiezingen.

Cruciaal voor de eenheid in de Democratische partij is de nominatie van de kandidaat-vicepresident, dat moet een handreiking naar het verliezende kamp zijn. Want een ding is zeker: een verscheurde partij wint nooit de verkiezingen.

_{Koen Petersen, politicoloog en Amerikanist − auteur van Einddoel: Witte Huis − Hoe de Amerikanen hun president kiezen}

Coronavoordeel

Naast alle dreiging, angst en economische effecten die het coronavirus veroorzaakt, levert het toch ook een voordeeltje op: je leest de naam Trump minder vaak.

_{Marnix Morsink, Hengelo}

Coronavoordeel (2)

Goldman Sachs voorspelt dat naarmate de economische schade door het coronavirus groter wordt in Amerika, de kans op verlies van Trump bij de komende presidentsverkiezingen groter wordt. Voor Trump en zijn partij een onvoorziene ‘bijkomende verkiezingsschade’, die desondanks te beschouwen is als ‘een geluk bij een ongeluk’.

Geluk waar niet alleen de VS maar bovenal de wereld als geheel wel bij zal varen, democratisch gesproken. Een ontwikkeling die ‘het broodnodige vertrouwen in de toekomst’ zonder meer ten goede zal komen, met alle positieve maatschappelijke gevolgen van dien.

_{Wouter ter Heide, Zwolle}

Uitdunnen

Lees in de krant dat het virus vooral (relatieve) ouderen en mensen met een slechte gezondheid treft, dan wel fataal wordt.

Als dit het dierenrijk zou betreffen, hadden we het over het uitdunnen van de populatie om het gezond te houden.

Maar nu het de mensheid is, zal dat wel onethisch zijn om dat op te merken.

_{Hans van Noord, Utrecht}

Hartmens

En weer wordt er een ‘hoofdmens’ (psychiater) aan het woord gelaten in de serie over de zin van het leven. En opnieuw wordt er gezegd: ‘Ik zou niet kunnen zeggen welk gedrag zinvol is en welk niet.’

Dat is nogal logisch: het hoofd is niet in staat om antwoord te geven op zulke diepe levensvragen. Daarvoor hebben we het hart gekregen. Dus laat alstublieft eens een ‘hartmens’ aan het woord.

_{Jan Tolsma, Leiden}

Stoomketel

Graag reageer ik op de recente Oog voor detail, de rubriek van Wieteke van Zeil in Volkskrant Magazine. Haar dochter heeft gelijk: het is een sliert rook van een stoommachine met staande ketel die bij het heien werd gebruikt. Op een tekening van George Hendrik Breitner, van hetzelfde bouwterrein van het Wilhelmina Gasthuis (ca. 1891) − te vinden in het online-archief van Kunstmakelaardij Metzemaekers − zijn twee van dergelijke stoom­ketels te zien.

_{Mario van der Ent, Amsterdam}

Tijdwinst

In zijn pleidooi voor het gebruik van het openbaar vervoer, vergeet Marc Oosterhout een belangrijk voordeel: tijdwinst. Reis ik per auto van Groningen naar Amsterdam, dan is mijn reistijd van voordeur naar voordeur zo’n 2,5 uur. Reis ik per trein, dan vergt voor- en natransport twee keer een half uur. Dat is mijn reistijd, want in de trein werk ik op mijn laptop, lees rapporten of doe andere zinnige dingen. Dat is werktijd. Zo bespaar ik reistijd. Pure winst.

_{Thomas de Boer, Groningen}

Gulp

In reactie op het thema ‘sociaal ongemak’ van het Magazine: Ooit hoorde ik dat de beste manier om iemand te attenderen op een openstaande gulp is, te zeggen: ‘Je das zit scheef.’ Elegante oplossing.

_{Anneke van den Berg, Voorschoten}