De supermarkt wil even afrekenen met Thomas van Luyn

Wat weet de supermarkt over het afrekengedrag van ene Thomas van Luyn?

Ik reken het liefst af bij het zelfscanplein. Zo heet dat, een roedel zelfscankassa’s, want dat woord zag ik staan op het hekje waar ik mijn bonnetje (het korte, uiteraard) moet tonen aan de hek-open-doe-scanner. Leuk bullshitwoord voor het Woord van het Jaar, dat de redactie van de Dikke Van Dale zo tegen Oud en Nieuw uit de lucht plukt om reclame voor zichzelf te maken. Het zijn altijd woorden die actueel zijn en dus over een paar jaar niet meer relevant. Woorden als ‘Bokitoproof’ of ‘blokkeerfries’ zullen de komende eeuw weinig worden opgezocht, vermoed ik, maar ‘zelfscanplein’, da’s een blijvertje, dat voel je gewoon. Ik denk dan aan de Mosselman, als in: zeg ken jij het zelfscanplein, het zelfscanplein, het zelfscanplein. Ja wij kennen wel het zelfscanplein, enzovoorts. Ik hoop dat de oude heer Van Dale deze column leest, en dit woord wil meenemen in zijn overwegingen.

Maar goed: daar reken ik dus het liefst af, het zelfscanplein. Het is een beetje gehannes, maar dan hoef je tenminste niet je oortjes uit te doen. Ik kan ook muziek blijven luisteren bij de caissière, maar die zegt soms wat, en dan is het toch een beetje gokken op welke momenten ik ‘ja’, ‘nee’ en ‘jij ook’ moet zeggen, nog los van dat het kapot onbeleefd is natuurlijk. Trouwens, ik zeg wel caissière maar dat moet natuurlijk kassamedewerker zijn, qua gendervooroordelen. Waarbij ik meteen aanteken dat ik nog nooit een een jongen heb zien zitten achter de kassa van mijn filiaal. Hoe komt dat, moeten we daar iets van vinden, en moeten we daar iets aan doen? Weet je wat, dat onderwerp tillen we het over het weekend.

Hoe dan ook: door mijn sterke voorkeur voor het zelfscanplein, wil ik daar ook afrekenen wanneer ik daar evident te veel boodschappen voor heb. Ik maak dan een steeds hachelijker wordende stapel op het plankje, en dat is precies het moment dat er ineens er een meisje naast me opduikt, die me vertelt dat ze mijn boodschappen gaat controleren. Elke keer vraag ik me af of ik ook ‘nee donder op’ mag zeggen. Ik snap nooit wat de bedoeling is; doet ze het om zeker te weten dat ik de boodschappen niet heb gestolen? Maar die ben ik nog aan het afrekenen. Niet alleen dat, ik heb ze zojuist duidelijk op het plankje gestapeld, in het zicht van alle werknemers en beveiligingscamera’s! Natuurlijk steel ik heus wel van alles, gewoon, tampons en powerbars en dat soort zaken, maar die verstop ik in de zakken van mijn regenjas, zoals iedereen. Maar dat controleren ze dan weer niet. Bizar.

Misschien is het bedoeld als intimidatie. Zo van: we houden je in de gaten, mannetje. Dat de bedoeling is dat ik te zenuwachtig word om daadwerkelijk iets stiekem niet te scannen. En eerlijk is eerlijk, ik heb wel eens geprobeerd met een onafgerekende tros bananen de zaak te verlaten. Dat werd een traumatische ervaring omdat de beveiliging me toen meenam naar achteren, en nu heb ik dus de angst dat de beveiligingscamera’s mijn gezicht herkennen, en dat als ik de supermarkt binnenkom er in een ondergronds commandocentrum in Langley, Virginia een alarm afgaat, waarop een signaal wordt gestuurd naar de filiaalmanager: boodschappen controleren! Een andere verklaring heb ik niet.