De islam als heel gewoon onderwerp

Theodor Holman wordt onthaald bij De Wereld Draait Door, GeenStijl schrijft een ode aan Arnon Grunberg, Jesse Klaver valt Geert Wilders in de armen, want iedereen is overtuigd: het ligt gewoon aan de islam. Niet alles natuurlijk, ho ho, maar islamitisch terrorisme wordt bijvoorbeeld voor een groot deel veroorzaakt door het geloof dat wij danken aan de profeet Mohammed, vrede zij met hem.

Stel je voor.

Wat gaat er dan gebeuren? Iedereen kan fijn meedenken over de bestrijding van dat geloof en zijn fanatieke aanhangers, niemand wordt meer uitgemaakt voor zeurpiet of islamofoob. Maar wat voor maatregelen moeten er worden getroffen? Ten eerste zal er wat extra persoonsbeveiliging nodig zijn, daar ontkom je niet aan, maar dat regelt de overheid dan zonder morren. Daarna kan alle tijd en energie die momenteel verloren gaat aan ruziën over wat het probleem is, dus volledig worden besteed aan het probleem zelf, namelijk de islam.

Maar... hóé dan?

Grenzen dicht voor moslims en stoute moslims verbannen, zegt de PVV. Maar dat wordt gewoon racisme, want je kunt nooit controleren wat iemand gelooft. En ook als dat wel kon, een gedachtenpolitie is sowieso fout. Toch stelt Ahmed Marcouch (PvdA) nu ook zoiets voor: hij wil organisaties verbieden die het salafisme uitdragen, een strenge islamitische stroming. Dat klinkt stoer, maar om voor zo'n symbolische maatregel nou de vrijheid van meningsuiting af te schaffen, gaat een beetje ver.

Slechte opties zijn er dus genoeg. Maar als we dan toch de wet veranderen, is het misschien zinniger om iets te doen aan religieus onderwijs. Waarom zouden kinderen op school over God moeten leren? Is het niet beter om juist een nuchter, wetenschappelijk verhaal tegenover de particuliere gedachten van ouders te stellen? Ieder kind zou harde feiten en tegenargumenten tot zich moeten nemen, zodat het zelf een afweging kan maken.

En er moet ook een goed systeem komen tegen religieuze intimidatie op niet-islamitische scholen. Leraren moeten daar beter voor worden opgeleid, en als het dan nog steeds niet lukt om normaal over Charlie Hebdo of de holocaust te praten, moet er onmiddellijk hulp van buitenaf zijn - speciaal getrainde superdocenten op motorfietsen die de les kunnen overnemen en met de ouders gaan praten. Of zoiets.

Maar het allerbelangrijkste is dat er veel en open over het geloof zal worden gesproken. Dat verstandige ex- of gematigde moslims hun worsteling publiekelijk durven te bespreken. Dat er dagelijks theologische discussies op televisie zijn, dat er goede, kritische vertalingen van de Koran en de andere teksten verschijnen. Dat de islam geen mysterieus taboe meer is, maar een heel gewoon onderwerp. Zoals files of het christendom. Dat allemaal, twintig jaar wachten en heel erg veel mazzel. Meer is er niet nodig.