'De gemiddelde vrouw heeft een haat/liefdeverhouding met haar seksappeal'

Van mij mag je best een taakstraf krijgen als je een vrouw uitscheldt voor hoer. Het overkwam mij eigenlijk maar drie keer, en elke keer voelde ik mij dodelijk beledigd. Eén keer met Marokkaanse pubers in Osdorp, één keer tijdens mijn rechtenstudie met een beschonken corpsbal, en een keer op de Wallen met een buitenlandse toerist die zich naderhand verontschuldigde voor het misverstand.

Gezellig praatje
Maar om nou alle gesis en gesar strafbaar te stellen is het kind met het badwater weggooien. Want een beetje bewondering op een druilerige dag is vitamine voor de vrouwelijkheid. De veelbesproken documentaire Femme de la rue lijkt mijn bange vermoeden te bevestigen dat blanke vrouwen meer last hebben op deze manier beschimpt en uitgescholden te worden. Seksisme vermengd met racisme. Want als 'lichtgetinte' vrouw is dit niet mijn ervaring. Het koortsige: 'Ça va? Ça va?' uit de Brusselse documentaire doet mij denken aan de normale manier van bejegenen in mijn geliefde Frankrijk, door manvolk van alle etnische pluimage. 'Ah, oui, bien.' Ik ging er vroeger altijd op in, om een dom en gezellig praatje te maken en een complimentje in ontvangst te nemen. En meteen de weg te vragen of zoiets. Goed voor mijn Frans.

Nee, dan Paramaribo. De zinderende hitte, het laaiende geroezemoes van de krekels en het gesis als een geluidsmuur die al je rondingen bezingt. Een blokje omlopen heeft weinig zin want vrijwel elke straathoek is behangen met trossen manvolk, van 12 tot 98, Parbobierblikje in de hand, grijnzend, grappend, loerend en sissend. Er wordt niet verwacht dat je ingaat op die onzin. Als het al te hinderlijk wordt heeft de Surinaamse vrouw altijd een doeltreffend wapen tot haar beschikking.

Een tjoerie, een lang, ook wel wat krekelachtig geluid dat ze maakt, waarvan het effect, gecombineerd met rollende ogen, dodelijk beledigend is. Geen man die geen respect heeft voor een goede tjoerie. Hij neemt zijn verlies, slaat de ogen neer. Voor hoer wordt ze niet uitgescholden. Ben je gek. Ze hoort hoogstens dat ze misschien haar dag niet heeft, of ze misschien niet teveel last heeft van 'stretch' (Surinaams voor stress).

En sissen, in combinatie met de meest vermakelijke complimentjes, hoewel soms met een dubbele bodem, is een vorm van beleefdheid, van het vieren van vrouwelijkheid, van gezelligheid, van dat je weer een dag gezond en vrolijk wakker geworden bent. Net als bij Nederlandse bouwvakkers. Onschuldig mannenvermaak. Elke Nederlandse vrouw zal het toegeven, in dat soort landen voel je je meer vrouw dan hier. Soms is dat leuk, soms strontvervelend. Dan is het een verademing om weer in Nederland te zijn.

Tuinbroekenfeminisme
De gemiddelde vrouw heeft een haat/liefde verhouding met haar seksappeal. Goedbedoeld tuinbroekenfeminisme hield nooit genoeg rekening met aangeboren - of opgekweekte? - prinsessenego's die het gewoon fijn vinden om bewonderd en begeerd te worden. Door aantrekkelijk manvolk, door haar vriendinnen, haar kritische zelf. Maar er is ook een nadeel: hoe meer seksappeal, hoe meer ongewenste bijvangst. Versierd worden door mannen die je niet aantrekkelijk vindt is al snel lastig gevallen worden. Hoewel humor, moed, vindingrijkheid en hoffelijkheid toch een felbegeerde glimlach kunnen opleveren. Zo werd ik in Brooklyn ooit staande gehouden door iemand die bepaald niet mijn type was. Hij klonk als Barry White en leek daar ook op, alleen met beduidend minder tanden: 'Lady. You. In a wedding gown. I would be so proud.'

Vrouwenhart
Ik was lang hoofdredacteur van een multicultureel scholierenmagazine. Wij hadden eens een reportage op een ROC, over de versierkunsten van de verschillende etniciteiten. Juist Marokkanen werden hoog gewaardeerd door het straatwijze groepje allochtone en autochtone meiden dat onverbloemd commentaar gaf. In tegenstelling tot de horkerige Hollanders - 'Sigaretje?' - en de opdringerige en gladde Suri of Anti - 'dushi je ziet er lekker uit' - waren Marokkanen romantisch en ridderlijk. En dat blijft de kortste weg naar een vrouwenhart.

'Een beetje afgezaagd is het wel als je het tien keer hoort, maar het blijft leuk', tjilpten de meiden in koor. 'Je vader is een dief. Hij heeft alle sterren uit de hemel geroofd en ze in jouw ogen verstopt.' Misschien is dat wel een goede taakstraf voor scheldende straatversierders. Dwing hen om dit bloemrijke riedeltje af te steken, voor willekeurige middelmatig aantrekkelijke vrouwen die dat al heel lang niet meer - of nog nooit? - gehoord hebben. Doet wonderen voor de sociale cohesie. En ze krijgen meer sjans dan in hun ergste nachtmerrie.

^{Harriet Duurvoort is media-ondernemer en columnist voor de Volkskrant.}

undefined