Opiniemedia in
Belang van carnaval in Curaçao is oneindig veel groter dan duizenden dansende deelnemers
Carnaval is voor Curaçao vitaal voor de verbondenheid. Dat de premier het nu al afgelast voor volgend jaar, is velen tegen het zere been, ziet Kees Broere.
Natuurlijk, iedereen wil gezond blijven. En waar dat betekent: gevrijwaard zijn van covid-19, dan lukt dat op Curaçao momenteel heel aardig. Puur ‘fysiek’ gezien staat het Caribische eiland er niet slecht voor. Maar hoe is het met de geestelijke gezondheid? En welke rol mag de overheid daarin eigenlijk spelen?
Het zijn vragen die dezer dagen in Curaçaose media zijn opgekomen. De aanleiding is een recente persconferentie, waarop premier Gilmar Pisas en minister van Onderwijs en Cultuur Sithree van Heydoorn alvast maar bekend maakten dat ook volgend jaar het feest der feesten niet zal kunnen doorgaan.
En dat terwijl in 2020, op het coronanippertje, het 50-jarig bestaan van dat feest nog is gevierd. We hebben het dus, u zult het al doorhebben, over het Caribische carnaval. Dolph Van Stapele maakte er een fraaie documentaire over. Daarin wordt het nog eens klip en klaar gezegd: ‘Zonder carnaval functioneert dit land niet.’
Zo, die kunnen de twee bewindslieden in hun zak steken.
Carnaval op Curaçao is naast heel veel andere zaken natuurlijk bij uitstek het feest der nabijheid en daarmee dus ook zo’n beetje alles wat een 1,5-metersamenleving niet kan zijn. Dat het carnaval dit jaar niet kon doorgaan, leidde tot teleurstelling, maar meer toch tot begrip. De samenleving neemt covid ernstig.
Maar om nu al te decreteren dat ook volgend jaar het feest niet gehouden kan worden, dat gaat veel Curaçaoënaars te ver. Mensen hier begrijpen heus de risico’s van een superspreadingevent. Dat was ook precies waar Pisas en zijn minister op wezen. Maar zij gingen verder, en voor sommigen te ver, toen zij de bevolking van het eiland ook voorhielden dat deze de tering naar de nering moet zetten en zich dáárom dure festijnen als carnaval niet kan veroorloven.
Druist dit niet te zeer in tegen individuele vrijheden? En ziet de overheid, in haar pogingen de bevolking gezond te houden, niet iets over het hoofd? Want carnaval mag dan ‘de belangrijkste bijzaak’ in het leven van heel veel Curaçaoënaars zijn, het vervult wel degelijk een vitale functie op zowel sociaal als persoonlijk niveau.
Dat heel veel inwoners door corona nog verder in financieel-economische problemen zijn gekomen, staat vast. In plaats van groei kende het eiland vorig jaar liefst zo’n 20 procent krimp. En omgerekend naar huishoudens is ongeveer een kwart van de bevolking van iets minder dan 160 duizend mensen aangewezen op een magere uitkering.
In de maanden ter voorbereiding van de Gran Marcha en andere carnavalsevenementen geven mensen misschien soms wat meer uit dan goed is voor henzelf en hun gezin. Maar door hun maandenlange activiteiten in verenigingsverband krijgen zij er vaak ook veel ‘gezonds’ voor terug. Want carnaval is hier veel meer dan uitgelaten en allengs steeds beschonkener dansen in schitterende kostuums. Het is ook een feest van diepe verbondenheid. Dat mensen na afloop hier en daar een rekening open hebben staan: misschien moest de regering daar wat meer begrip voor hebben.
En misschien heeft zij die ook. Op de persconferentie liet minister Van Heydoorn weten dat in januari of februari volgend jaar nog eens gekeken zal worden naar mogelijke ‘kleinere carnavalsactiviteiten’. Vooruit, geen Gran Marcha, met zijn soms meer dan duizend dansende deelnemers per praalwagen en zijn tienduizenden vrolijke mensen langs de kant. Maar het verlangen om samen te zijn: het blijft uiterst gezond.
Kees Broere is correspondent voor de Volkskrant.
