Allemaal inschikken is geen oplossing voor medisch specialisten

Brief van de dag

Jaren geleden, nog onder Edith Schippers, is besloten bewust meer medisch specialisten op te leiden dan de verwachte vraag. Nu, inmiddels tien jaar later, weten we dat de zorg niet helemaal werkt volgens de wetten van de economie, maar is er wel een hele generatie chirurgen en orthopeden klaar die geen vaste plek kan krijgen. Mooi dat de Volkskrant daar een artikel aan wijdt.

Volgens hoogleraar Marco Varkevisser, hoogleraar marktordening in de gezondheidszorg aan de Erasmus Univer­siteit, ligt de oplossing bij de specialisten zelf; die moeten gewoon een beetje plaats vrijmaken door veel minder te gaan verdienen.

Ik ben zo’n vrijgevestigd medisch specialist. Ik was in 2012 klaar als plastisch chirurg en had het geluk dat de capaciteit van die opleiding klein werd gehouden. Hierdoor kon ik direct vanuit mijn opleiding tot een maatschap toetreden en kreeg ik inderdaad vanaf mijn 36ste opeens een goed inkomen.

Stel dat mijn vakgroep meegaat in de aansporing van hoogleraar Varkevisser: wij leveren allemaal een flink deel van onze inkomsten in en creëren plek voor drie nieuwe collega’s; kunnen we fijn onze door corona flink opgelopen wachtlijst aan borstreconstructies wegwerken. Dat kan niet op de keukentafel, dus moet er ook voor extra operatietijd worden gezorgd in het ziekenhuis, met de bijbehorende personele ondersteuning. Die is er niet, en dat is de echte ­bottleneck.

Er liggen afspraken tussen politiek, zorgverzekeraars en ziekenhuizen dat de zorg niet mag groeien. Als het ziekenhuis toch meer patiënten behandelt dan afgesproken en daarvoor kosten maakt, dan wordt dat in principe niet betaald, dus dat kan het ziekenhuis ook niet ­leveren.

Dat weet een hoogleraar markt­ordening in de gezondheidszorg ook, waarom dan toch de beledigende suggestie dat de zittende specialisten de poet niet willen delen? We kennen nota bene zelf de mensen om wie dit gaat, we hebben ze zelf opgeleid en zijn met hun lot begaan.

Wij hebben de oplossing zo ook niet.

Is er een promovendus economie in de gezondheidszorg die hier naar kan kijken? We weten dat de weg voor promovendi naar het hoogleraarschap moeizaam is, werkend van beurs naar beurs. Misschien willen hoogleraren wel salaris inleveren om zo ruimte te maken?

Marieke van Wijk, Zwolle

Sywert

De vrijwilligers van Stichting Hulptroepen Alliantie voelen zich bedrogen en roepen Sywert van Lienden & co op om hun winst terug te geven.

Volgens mij gaan ze dat nooit doen. Om Sywert, Camille en Bernd echt te pakken, moeten alle vrijwilligers alsnog een factuur sturen voor alle verrichte werkzaamheden. Waarschijnlijk overtreffen al deze facturen samen ruimschoots de gemaakte winst. Ze zullen zich een hoedje schrikken wanneer de stapels facturen binnenkomen.

Juridisch maken ze overigens grote kans dat deze facturen gerechtvaardigd zijn vanwege de misleiding die achteraf pas naar voren is gekomen.

Roeland van der Drift, Vlaardingen

Giften

Leon Trapman bepleit een grens voor giften aan politieke partijen. Goed en noodzakelijk dat dit eindelijk eens wordt ingevoerd. De ­argumentatie is dat deze situatie op ­gespannen voet staat met het idee van onze democratie. Ik wil daar nog aan toevoegen dat onze democratie haar basis heeft in het idee: één persoon heeft één stem. Een forse ­financiële bijdrage zou ertoe kunnen ­leiden dat bepaalde personen meer dan één stem hebben.

Maar hoe zit het met giften van bedrijven en organisaties, al dan niet crimineel of zelfs buitenlands? Deze organisaties hebben geen stemrecht en dus ook geen recht om partijkassen te spekken. Juridische personen moeten buiten onze democratie gehouden worden. Ze lobbyen al meer dan ons en de democratie lief is.

Joep Meens, Skattungbyn (Zweden)

Supermarkt

Scholieren Marijn Sih en Max Reinders schreven een leuk stuk over discrimi­natie in de supermarkt, maar ze zien de goedkoopste oplossing over het hoofd. Als ze gewoon van thuis een paar boterhammen en iets te drinken meenemen, hoeven ze niet naar de supermarkt, besparen ze handenvol geld, eten ze gezonder en zijn ze langer in de buitenlucht. Dus in plaats van klagen over de supermarkt zouden ze van de ‘nood’ een deugd moeten maken.

Ik ben mijn hele schooltijd nooit in een supermarkt geweest voor broodjes, snacks en flesjes of blikjes met zoete zooi (die ik nu als zwerfvuil opruim). Ik had dan ook geen 600 euro per jaar om daaraan te besteden. Het geld klotst hier echt nog steeds tegen de plinten, ook bij al die zielige jongeren.

Andries Krijgsman, Demen

Christo

Zestig jaar geleden, toen de bomen nog tot in de hemel groeiden, maakte Christo al een plan om de Arc de Triomphe in te pakken in 25 duizend vierkante meter (dik) polypropyleenfolie. Dit najaar zal het uitgevoerd worden.

In die zestig jaar is het besef gegroeid dat we het gebruik van (eenmalig verpakkings)plastic zo veel mogelijk moeten beperken. Het recyclen van plastic kent talrijke beperkingen: het verbranden brengt CO2 in de atmosfeer, in het milieu veroorzaakt het vervuiling die gevaar oplevert voor dieren en het vergaat niet. Een dergelijk megalomaan project is een teken van minachting voor de duurzaamheidsopgaven waar de mensheid voor staat.

De symboolwaarde die hiervan uitgaat in het centrum van Parijs moet niet onderschat worden.

Pieter Markus, Geldrop

Applaudisseren

Tijdens de wedstrijd Denemarken-­België kwamen beide teams met een steunbetuiging aan Christian Eriksen door in de 10de minuut de bal uit te schieten en gezamenlijk te applaudis­seren. Een mooi gebaar, maar wat gaat dat betekenen voor het WK in Qatar? Komt men daar nog wel aan voetballen toe? Of gaat men daar iedere minuut een bal uitschieten en applaudisseren, als eerbetoon aan een van de honderden slachtoffers die gevallen zijn bij het bouwen van de stadions?

Jaap Lampe, Haarlem

Verkiezingen

Afgelopen verkiezingen ben ik vrijwilliger geweest bij het stemmentellen, dus ik ben me ervan bewust met hoeveel georganiseer verkiezingen gepaard gaan. Toch wil ik ervoor pleiten om zo snel mogelijk nieuwe verkiezingen uit te schrijven. Sinds 17 maart is er zo veel gebeurd dat het de uitslag significant zal beïnvloeden: de nasleep van de toeslagenaffaire, Ruttes manier van politiek bedrijven en het gedoe rond Omtzigt: allemaal weinig fraaie zaken die nieuw licht werpen op bepaalde politici.

Het feit dat de formatie al maanden duurt en dat het demissionaire kabinet gewoon doorregeert, duidt er ook niet echt op dat er in Den Haag een gevoel van urgentie heerst en dat de kiezer erg serieus wordt genomen. Sterker: met de kennis van nu voel ik me behoorlijk ­bekocht. Moet ik nu vier jaar wachten voordat ik weer iets mag zeggen?

De partijen komen er in de formatie duidelijk niet uit, dus geef ons – de mensen om wie het uiteindelijk gaat – een nieuwe kans om ons uit te spreken en onze mening over de gang van zaken kenbaar te maken. Misschien dat we dan echt kunnen breken met de oude politiek en uit deze impasse kunnen komen.

Peter Jamin, Utrecht

Vrije artsenkeuze

Dianda Veldman schrijft over het ontbreken van inspraak door patiënten bij grote beslissingen in de zorg. Deze week heb ik ervaren dat dit niet alleen geldt voor grote veranderingen. De huisarts die dertig jaar ­geweldig voor me gezorgd heeft, is met pensioen gegaan. Zijn praktijk werd overgenomen door een opvolger die lovend werd geïntroduceerd.

De eerste keer dat ik probeerde een afspraak te maken, was dat een tegenvaller. De telefoon werd niet opgenomen en toen er eindelijk contact was, verliep dat onaangenaam. Dan maar een andere huisarts, was mijn gedachte, er zijn er voldoende in onze gemeente.

Dat bleek te optimistisch. De ene na de andere praktijk liet weten dat ze onderling hadden afgesproken om geen patiënten over te nemen van mijn gepensioneerde steun en toeverlaat. Ze vormen de facto een kartel.

Kennelijk wordt het patiënten­bestand bij het overdragen van een praktijk als een soort onmondige veestapel mee verkocht. Hoezo inspraak of vrije artsenkeuze?

Ton Smits, Landsmeer

Gunda

In V stond op 17 juni ‘Verhaal met een staartje’, met een prachtige still uit de documentaire Gunda (tevens de naam van de zeug die de hoofdrol speelt). Het doel van maker Victor Kossakovsky om empathie voor het dier te vergroten, wordt hierin treffend verwoord: ‘Eén ­gedachte lijkt tijdens het kijken in ieder geval onvermijdelijk, helemaal na het zien van de hartverscheurende laatste scène: hoe is het mogelijk dat deze beesten zo vanzelfsprekend en zo systematisch worden verwerkt tot een product?’

Drie pagina’s verder in de rubriek Volkskeuken: een recept voor zoete aardappel met bacon. Zoals Kossakovsky in het interview al zei: ‘Het duurt even voordat onze opvattingen over de ­levens van dieren veranderen.’

Tim Visser, Amsterdam