In 150 woorden Sander Donkers
Achter een koord wachtte een leger hongerige paparazzi
We waren uitgenodigd voor de première van Lazarus. Omdat het David Bowie was, en een première bovendien, begroef ik tijdelijk mijn overigens zeer terechte bezwaren tegen het verschijnsel musical. Nadat mijn vrouw me overtuigd had dat de dresscode ‘smart casual’ niet betekende dat ik gewoon een stukgelezen exemplaar van Ulysses in m’n trainingspak moest proppen, togen we op ons paasbest naar het theater. Daar was uit steigerpijpen en zwart doek een heuse showbizz-entree opgetrokken. Achter een koord wachtte een leger hongerige paparazzi.
Zoveel glamour werkt betoverend. Toen de telelenzen klaar waren met Freek de Jonge en gretig onze kant op zwenkten, waren we van de weeromstuit even vergeten dat we zelf niet beroemd zijn. Maar de fotografen waren bij de les. Niets of niemand kan je voorbereiden op het geluid van een zwerm niet-klikkende camera’s. Uit de plotseling neerdalende stilte op de rode loper moesten wij wel concluderen dat we flink teleurstelden.
