Aardig detail, vind ik. De Vries, in de leeszetel, tussen cold cases in, bezig in de nieuwe Maarten ’t Hart

Dat voetbal – geen donder meer aan. Het rent op en neer, met bal, zonder bal, maar je zit toch aan Peter R. de Vries te denken. Dat zullen heel wat lezers herkennen, lijkt me. Of-ie nog leeft, dat in de eerste plaats, en of het goed nieuws is dat we er zo lang niets over horen. Ik denk het wel, stiekem. Het blijft een harde.

Hij doet me namelijk denken aan de grizzlybeer uit Winnetou, daarin staat te lezen dat je zo’n beest nooit met een revolver moet aanvallen, in een revolver zitten maar zes kogels, te weinig om grizzly’s mee te doden, die worden er alleen maar bozer van.

Ik heb dit altijd ter harte genomen. Old Shatterhand niet, die ging zo’n beer, als ik het goed heb onthouden, juist wel te lijf met zijn six shooter. Helaas liggen mijn Winnetou’s bij mijn ouders, even checken kan dus niet, maar volgens mij legt Old Shatterhand de grizzly om. Daarmee houdt de vergelijking dus op. Ten eerste overleeft De Vries dit, ten tweede is dat schuttertje de laatste die ik met Old Shatterhand zou willen vergelijken.

Hou de vergelijking toch even vast, nooit je oude schoenen weggooien, je kunt hem namelijk 180 graden draaien, dan wordt De Vries ineens Old Shatterhand, de ijzersterke strijder tegen onrecht in het Wilde Westen, wat nog toepasselijker is dan een beer, nu ik erover nadenk. Ja, bij De Vries koop je weinig voor Frits van Egters of Bavink, en zelfs Max Havelaar is slapjes. In de ‘serieuze’ literatuur komt zijn type niet voor, het schrijft niet lekker voor een navelstaarder. De Vries is te gezond, te nobel. Dat springt toch wel in het oog, nu we zijn verrichtingen op een rijtje zien staan. Hij zit meer in de hoek van Miss Marple en James Bond.

Helemaal geen slecht idee trouwens, dat een of andere goudenstropwinnaar er een terecht veel gelezen reeks van maakt. De avonturen van Peter R. uitgesmeerd over veertig Zwarte Beertjes, de besnorde misdaadverslaggever die uitgroeit tot de allround speurder die complete politiekorpsen voor de voeten loopt, flirt met politiek en televisie, en een traantje wegpinkt na ouders van vermoorde kinderen soelaas te hebben geboden. Ondertussen blijft hij de hilarische betweter die we kennen, dat maakt die boeken goed, een gecoiffeerde casanova ook, die ’s ochtends – veel hoofdstukken beginnen zo – een bordje Brinta leeg lepelt. Halverwege de reeks gaat de snor eraf, maar wordt hij ook beste vrienden met Cor, een schurk uit een vroeg deeltje. (De Vries drinkt een halve liter bier) (Werktitel.)

Zelf leest hij trouwens graag Maarten ’t Hart. Dat mailde hij me een keer, hij heeft alles van ’t Hart gelezen, Het vrome volk vond hij fraai, en ook De jacobsladder kon hij aanraden. Aardig detail, vind ik. De Vries, in de leeszetel, tussen cold cases in, bezig in de nieuwe Maarten ’t Hart.

Na vijf kogels is het bijna niet netjes, of zo, maar stiekem hoop je op een Mulischje. Die was ooit een uur dood, volgens teletekst. Maar hij leefde nog. Kon Harry even snuffelen aan de reacties. Nou, die vallen voor De Vries niet slecht uit, kunnen we stellen. Dat gun je hem wel, na de verschrikking van afgelopen week.