Openhartig en droogkomisch beschrijft journalist Jan Keulen zijn tijd in het Midden-Oosten

Memoires van buitenlandcorrespondenten zijn een zeldzaamheid in Nederland, en dat is jammer, want er valt aan hun carrières vaak genoeg te beleven. Zeker als je zoals voormalig Volkskrant-verslaggever Jan Keulen ooggetuige bent van een van de meest macabere oorlogen van de voorbije eeuw, de Libanese Burgeroorlog (1975-1990). De nu 72-jarige Keulen verhuisde in 1980 als correspondent naar Beiroet, een stad waar hij zes jaar woonde voor hij volledig opgebrand zijn spullen pakte.

Over zijn tijd in de Arabische wereld schreef hij De oorlog van gisteren, een openhartig en vlot geschreven relaas van een man die zijn hart verpandde aan de Libanezen. Invoelend en droogkomisch beschrijft Keulen zijn ontmoetingen met kunstenaars en militieleiders, met als hoogtepunt een nachtelijk interview met de Palestijnse leider Yasser Arafat. Opmerkelijker dan de uitspraken van Arafat is het feit dat diens woordvoerder beweert de Volkskrant te kennen en tot in de puntjes op de hoogte blijkt van de ‘richtingenstrijd’ in Den Haag over het al dan niet erkennen van de Palestijnse bevrijdingsorganisatie (PLO).

Bij Keulen blijft de oorlog door zijn hoofd spoken. Als hij op tv de beelden van Boetsja (Oekraïne) ziet, keert hij in gedachten terug naar de slachting in vluchtelingenkamp Shatila, veertig jaar geleden. In een terugkerende nachtmerrie staat hij op een boot in de kapotgeschoten haven van Beiroet. De boot kan niet aanleggen. ‘De haven is onbereikbaar. Dan word ik bezweet en verward wakker.’