Yvette maakte deze hartige taart voor de suikermijdende bouwvakkers

Terwijl ik achter in de tuin zit te wieden, hoor ik heel harde klassieke muziek. Het orkest galmt langs de grote laurierboom op het appelveld, het pad af richting het tuinhek. Ik loop het achterna richting de bouwplaats, waar bouwmannen stenen en keien aan het terugmetselen zijn in de oude schuurmuren. Die worden al weken helemaal van onder af aan gerenoveerd. Per steen wordt er zorgvuldig gekeken waar hij mooi past. Geregeld stappen de mannen achteruit, zoals schilders dat doen om hun doek beter te bekijken. Zo zien ze waar een grote steen moet komen of juist een paar kleintjes voor het perfecte ritme.

Uit hun boombox plettert niet de gebruikelijke top 40-dreun, maar een pianoconcert. De hond, normaliter druk en bezoek bespringend, kalmeerde direct en ging languit liggen in de berg zand die klaarlag om gemengd te worden in de betonmolen. Ik bleef ademloos kijken naar de rustige, vriendelijke mannen, die muren schiepen als schilderijen in de vrijdagmorgenzon.

Om één uur is het steevast schaft. De mannen komen dan naar ons terras. Ze dekken de tafel en pakken hun koelboxen en tassen uit. Op tafel worden geen witte broodjes bal, ei, of bloedworst met ketchup uitgepakt, maar er komen lunchboxen met salades tevoorschijn, warme stoofgerechten met veel groenten in dampende thermospotten en grote drinkbekers met gezonde zelfgemaakte groene shakes.

Als ik ze een stuk zelfgebakken chocoladetaart aanbied na het eten, slaan ze het beleefd af. Ze eten liever geen suiker, een enkeling zelfs geen gluten.

In hun versgezette sterke kwaliteitskoffie gieten ze geen melk, soms alleen een drup honing. Ik voel me bijna schuldig als ik een zakje chips opentrek aan het einde van de dag, want zo ongezond zouden deze bouwvakkers nooit eten.

Als de vloeren worden gestort, graait iedereen diep in zijn zakken naar kleingeld om in het natte cement te drukken. Volgens goed Iers gebruik voor geluk. Geluk! Ja, dat is het, je zou er haast spiritueel van worden. Dus bakte ik een hartige taart voor de harde werkers, met veel groente erin. Misschien verstop ik er ook wel een – in bakpapier verpakt – muntje in, want van geluk kun je nooit genoeg hebben.

Frangipane met asperges

Vet een lage taartvorm van 22-24 cm doorsnede goed in.

Stapel de bladerdeegplakjes op en rol ze op een licht bebloemd aanrecht uit tot een lap die in de vorm past. Druk hem erin en snij de randen netjes bij. Prik de bodem overal in met een vork. Zet de vorm 30 minuten in de koelkast om ijskoud te worden. Zo blijft hij tijdens het bakken beter in model. Verwarm de oven voor op 200 graden Celsius.

Bak de taart 20-25 minuten blind voor (= een extra vel bakpapier in de vorm gedrukt gevuld met een nepvulling zoals ongekookte rijst of gedroogde bonen), verwijder dan de blindbakvulling en bak de bodem nog zeker 10 minuten opdat de bodem ook gaart en licht bruint. Dek zonodig de randen af met alufolie.

Zet opzij. Laat de oven aan. Maak tijdens het voorbakken de frangipane.

Klop de boter met een mixer licht en luchtig, voeg de knoflook toe en een voor een de eieren tot alles is opgenomen. Meng het amandelmeel met de bloem en de kaas en breng met wat peper en zout op smaak. Schep het in de taartbodem en smeer het egaal over de bodem uit. Verdeel de groenten en de hele amandelen erover. Smeer de bovenkant af met de losgeklopte dooier vermengd met een drup water.

Bak de taart dan nog zo’n 35 minuten of tot het deeg krokant is en de frangipane goudbruin. Ik gaf er een tomatensla bij, met veel verse kruiden erdoor.

Opmaaktip

Bewaar in de koelkast. Warm bladerdeeg de volgende dag nooit op in de magnetron, dan wordt het deeg heel slap en taai. Altijd een voorverwarmde oven in of koud serveren. In de koelkast blijft hij nog wel een paar dagen goed, hij kan ook worden ingevroren.