Riesling met een vleugje benzine; fris, zinderend, opwekkend

Laten we het eens over riesling hebben. En over geld. Riesling is de fameuze wittewijndruif van Duitsland, de variëteit die harten op hol jaagt, die de hitte en de kou van de steile leisteenhellingen omzet in snikkend fraaie geuren en smaken, ragfijn geweven als de langzame delen van Brahmssymfonieën, elk glas anders, elke slok anders, en dan heb ik het nog niet over de peilloze diepten waarin je duikt als je een jarenlang gerijpte mag proeven.

Moet je wel goede hebben. Supremevino uit Rotterdam stuurde me twee flessen van Schlossgut Liebieg aan de Moezel. Eentje van € 11 en eentje van € 13. En nu wil ik niet beweren dat die eerste níét goed was. ‘Zeer geurig, bloemig, geen petrol, vriendelijk, lief,’ noteerde ik. Keurige riesling. Prettige riesling. Maar toen kwam de tweede. En dat was als een thuiskomst na een barre sneeuwtocht, laarzen uit, winterjas aan een knaapje, muts op de plank. Zo hebben de goden riesling bedoeld, wel dat vleugje benzine, samen met tientallen andere vleugjes, knisperend fris, zinderend en opwekkend. Ja, 2 euro meer. Geld maakt niet gelukkig? Nou wel degelijk. Mits verstandig uitgegeven.