Overal is iets van te maken, je moet het alleen even willen zien

Op een mooie maandagmiddag stonden we op een rijtje: omdat we onze schuren willen verbouwen, moesten de diepe voegen in de oude muren worden uitgeschraapt. Er waren vrienden komen helpen, we stonden met de bouwvakkers om en om met een krabbertje in de hand de honderden jaren oude leem – inmiddels poeder – eruit te vegen. Er kwamen stukjes steen mee, die als extra vulmateriaal waren gebruikt. We bewaarden ze zorgvuldig op een aparte berg.

Sommige voegen waren zo diep dat ze duidelijk de behuizing van vogels waren geweest, want ik haalde er handenvol lege graankorrels uit. Huisjes in de muren van huisjes. De vogelgezinnen die hier hadden gewoond hadden het goed gehad, zag ik aan hun hoeveelheid vuilnis.

Het was een vrolijke dag, iedereen maakte aan een stuk door grappen. Op z’n plat Iers ging het, iedereen huilde van het lachen. Zo vrolijk is het hier niet altijd geweest. Het volk dat ook ooit in onze huisjes woonde, werd enorm onderdrukt en armoede en honger waren aan de orde van de dag. Toch verloren de Ieren nooit hun optimistische blik op de wereld en dat heeft ze vaak gered. Hun bijna poëtische manier van de wereld positief bekijken is verslavend om naar te luisteren en te leven.

De volgende ochtend regende het zacht. De mannen stonden een muur steen voor steen af te breken, de droge leem dwarrelde met de regendruppels mee naar beneden. Ik vroeg of het wel ging, zo met dit nare weer. ‘Helemaal goed!’, riepen ze vrolijk, ‘met die regen is er juist minder stof!’

Met deze positieve levenshouding op zak ging ik weer naar binnen: de overrijpe zwarte bananen op de schaal zagen er ineens niet meer verdrietig uit, maar als volwaardige ingrediënten voor iets lekkers waar ik iedereen die middag op kon trakteren. Overal is iets van te maken, je moet het alleen even willen zien.

Sticky Bananenbuns

Los de gist op in het lauwwarme water, laat 5 minuten staan. Meng de bloem, zout en de kristalsuiker in een grote kom. Maak een kuil in het midden en giet het opgeloste gistmengsel, ei en de (karne)melk erin. Meng tot een zacht, nog net plakkerig deeg. Voeg drup voor drup meer (karne)melk (of water) toe als het nodig blijkt.

Kneed het deeg 10 minuten op een met bloem bestoven werkbank tot het glad is. Leg terug in de kom. Dek af met een doek en zet op een warme plaats om een ruim uur te rijzen, of langer, tot het bijna verdubbeld is.

Maak de vulling.

Meng de gesmolten boter met de suiker, specerijen en zest, voeg een piepsnuf zout toe.

Vet een grote bakvorm (rond of vierkant ca. 26cm doorsnede) in, bekleed met bakpapier, vet ook in en laat de randen overhangen.

Rol het deeg op een met bloem bestoven oppervlak uit tot een rechthoek van ongeveer 35 x 25 cm en bestrijk met het boter-suikermengsel. Laat een rand rondom vrij van 1,5 cm.

Verdeel de bananenschijfjes en de gehakte pecannoten erover.

Rol het deeg vanaf de lange kant op. Druk de naad vast. Snijd de rol met een scherp mes in 9 gelijke stukken. Leg ze met de snijkant naar boven in de vorm, losjes van elkaar. Dek af met een theedoek en laat nog 30 minuten rijzen op een warme plaats.

Verwarm de oven voor op 200 graden. Bak de broodjes in 20-25 minuten goudbruin. Til ze aan het bakpapier uit de vorm en laat ze op een rooster afkoelen. Til het brood van het papier met een pannekoekmes en een handje hulp. Kwast de bovenkant van het brood met de uitgelopen karamel uit het bakpapier. Roer een glazuur zo dik als gietbare yoghurt van de poedersuiker en kaneel met een drup (karne)melk. Giet hem in stralen over de broodjes. Serveer lauwwarm.

Dit recept is op zichzelf al een opmaakgerecht voor rijpe bananen. Maar maak er de volgende dag gerust bread & butterpudding mee.