Ouders moeten van Pokémon afblijven

Op het eerste gezicht lijkt dat wel nodig. Pokémon, een paar geleden als videospel begonnen in Japan, veroverde in het najaar van 1999 ook Nederland. De markt is inmiddels overspoeld met vijftienhonderd Pokémon-producten, waaronder een tekenfilm die dagelijks op televisie is te zien, cd's en een berg speelgoed met Pokémon-afbeeldingen of, nog beter, in de vorm van een Pokémon.

De kaarten zijn veruit het populairst, 'de belangrijkse objecten van verlangen' aldus de gids. Als er een nieuwe serie is uitgebracht, kunnen winkeliers de kaarten niet aangesleept krijgen. Kopers worden op de drempel van de winkel al aangeschoten om te ruilen.

Maar hoe meer je leest in de Pokémongids voor ouders, hoe meer je ervan overtuigd raakt dat ouders gewoon ouders moeten zijn en zich er niet mee moeten bemoeien. Begrijp je kinderen beter als je weet dat Pokémon ongelooflijke wezens zijn die elkaar bevechten met bliksemstralen, wervelwinden, waterpistolen, gaswolken, een lik van hun tong of met vuur uit hun staart? Ben je pas een goede pa wanneer je precies kunt zeggen hoeveel Pokémon er zijn (150) en dat ze luisteren naar exotische namen als Blastois, Raichu en Alakazam?

Pokémonkaarten worden gerangschikt, herschikt en opnieuw herschikt, in een speciaal verzamelboek of in lange rijen op de grond. En ze worden veel nagetekend. Bij al die bezigheden voert Pokémon het kind binnen in een mysterieuze wereld. Een wereld waar volwassenen zich niet moeten vertonen. Net zo min dat ze hun taal moeten gaan spreken. Als kind is dat wel het laatste waarop je zit te wachten.

Remmerts de Vries geeft dat in het gidsje zelf aan met een citaat van Jenny, 8 jaar: 'Van mijn ouders mag ik het niet meer over Pokémon hebben. Ze snappen d'r niets van. Eigenlijk vind ik dat wel prima. . .'

Wanneer je kind een vette Pokémon laat zien, beaam je dus gewoon dat ie mooi is.