Michiel Huisman: ‘Ik speel graag heftige rollen, maar daarna wil ik weer iets heel anders’

Acteur Michiel Huisman houdt het graag spannend: eerst een sekteleider spelen, daarna met vol enthousiasme meedoen aan een zoetsappige kerstfilm. Zijn tips voor u zijn al even eclectisch.

Eerst maar even een bekentenis. Dat Ajax in 2019 de Champions League-finale misliep, is de schuld van Michiel Huisman. Het debacle begon, vertelt de acteur via Zoom vanuit zijn huis in New York, in een kroeg in Praag. Samen met het Britse jongetje dat zijn zoontje speelt in de film A Boy Called Christmas, Henry Lawfull, keek hij daar tijdens de draaiperiode naar de wedstrijd Tottenham Hotspur-Ajax.

‘Ik had een ongelofelijk leuke band met hem. We hebben veel getafeltennist tussen de scènes door, bij wijze van ‘sportles’ – hij had niet zoveel zin in zijn schoolwerk. Het geval wil dat hij een enorme Spurs-fan is, ik ben een fanatieke Ajax-supporter. Het leek een goed idee om die wedstrijd samen te kijken.

‘Maar ik word dus een monster als er voetbal aanstaat. Een mónster. Ik kan me niet inhouden: ik gil, ik schreeuw, ik scheld op de scheidsrechter. En dit was een belangrijke wedstrijd hè, halve finale Champions League. Dus ik ga er vol voor. Die Tsjechen wisten niet wat ze overkwam.’

Wedstrijd afgelopen, Ajax heeft gewonnen met 1-0. Huisman kijkt opgetogen opzij. Staat daar een beteuterd jongetje van 12 in de gruzelementen van zijn geknakte dromen.

‘Ik zag dat Henry er echt kapot van was. En ik voelde me zó schuldig. Dus heb ik via mijn broer (voormalig profvoetballer Dustin Huisman, red.) een shirt weten te regelen van de Spurs, gesigneerd door het hele team, als afscheidscadeautje na het draaien. Henry dolgelukkig natuurlijk. Ja, en toen kwam een week later de returnwedstrijd... Ik denk dat dát shirt Henry opnieuw het geloof heeft gegeven dat Tottenham zich zou kunnen plaatsen. En dan gebeurt zoiets ook – Ajax verloor, legendarisch, door een doelpunt in de laatste minuut. Mijn droom dat mijn team in de finale van de Champions League zou staan werd verpletterd, omdat Henry die wedstrijd is gaan kijken in die jersey van de Spurs, die ik hem had gegeven.’

Goed verhaal, en nog relevant ook. Want het is een belangrijke boodschap van de laatste film waarin hij te zien is, zegt Huisman: als je ergens in gelooft, dan kan het. De Netflix-productie A Boy Called Christmas gaat om een elfendorp dat alleen zichtbaar is als je gelooft dat het er is. Een kerstfilm? Omdat die nog ontbrak op Huismans internationale filmografie?

‘Ik dacht: dit heeft de potentie om een echte kerstklassieker te worden. Het script vond ik te gek, met de Britse humor en de verwijzingen naar de samenleving van nu.’ Maar er was nog een reden. ‘De timing was enorm grappig. Ik was net klaar met The Other Lamb, een tamelijk gruwelijke arthousefilm waarin ik een sekteleider speel die zijn eigen kinderen vermoordt. Zo’n vriendelijke kerstfilm als deze is het precies tegenovergestelde – ik vind het leuk om zo mijn projecten te kiezen. Ik speel graag heftige rollen, maar als je je daar dan twee maanden in hebt verloren, wil ik daarna juist iets heel anders.’

Vandaar misschien dat Huismans cv ook zo eclectisch oogt. Na Nederlandse films als Costa! en Volle Maan vertrok hij in 2019 naar Amerika, voor de serie Treme en bleef daar. Sindsdien ontwikkelde hij zich als een van de internationaal bekendste Nederlandse acteurs, dankzij series en films als The Haunting of Hill House en The Guernsey Literary Society. Maar vooral door Game of Thrones natuurlijk, de fantasyserie waarin hij Daario Naharis speelde. ‘Bizar hoeveel nieuwe deuren dat heeft geopend. Maar ik heb dat maar drie seizoenen gedaan, hè? Persoonlijk vind ik dat heel fijn, als series niet eindeloos lang door gaan. Na een aantal seizoenen van een show heb je het als acteur wel door. Dan moet je verder.’

Na een periode waarin de Verenigde Staten in lockdown was, staat Huisman inmiddels weer op de set, voor de Apple-serie Echo 3. Daarin raakt een vrouw vermist in de Colombiaanse jungle en gaan haar broer en echtgenoot, beiden ex-militairen, naar haar op zoek. ‘Omdat ik het zo oer-Amerikaans vind, wilde ik heel graag een keer een Amerikaanse soldaat spelen. In zo’n Band of Brothers-achtige productie, waar ik zelf graag naar kijk. Maar ik weet nu al: hierna liever geen uniforms meer. Bij de volgende film even niet schieten.’

Film: Ladri di biciclette (Vittorio De Sica, 1948)

‘Mijn lievelingsfilm is Ladri di biciclette. Ik houd van films en series met een complexe vertelstructuur, maar het kan ook gewoon simpel. Deze film toont dat als geen ander. Een vader met weinig geld gaat met zijn zoontje op zoek naar zijn gestolen fiets, omdat die onmisbaar is voor zijn werk. Nu ik erover nadenk is er ook nog een overlap met A Boy Called Christmas. In beide films maakt een vader een slechte keuze omdat hij het beste voor zijn kind wil. Want wanneer die vader in Ladri di biciclette echt, écht radeloos is, besluit hij er zelf een te stelen, waar zijn zoon bij is. Als het dan misgaat levert dat een hartverscheurende scène op.’

Boek: The Overstory (Richard Powers)

‘Het indrukwekkendste boek dat ik heb gelezen tijdens de pandemie. Ik ben volledig anders gaan kijken naar de bomen om me heen. Waar het boek precies over gaat? Ja, eh, bomen dus. Die vormen de rode draad: ze verbinden negen verhalen die zich uitstrekken over verschillende generaties. Dat onderstreept de continuïteit, de enorme kracht en de schoonheid van de natuur.

Ik heb bomen eigenlijk altijd een beetje voor lief genomen, realiseerde ik me door dit boek. Nooit dacht ik na over de complexe functies die ze hebben, en hoe ze met elkaar verbonden zijn. Door The Overstory realiseerde ik me dat ik in onze tuin in Nederland eigenlijk geen boom kon benoemen. Ja, de magnolia en de kastanjeboom herkende ik wel, maar verder niets. Dus toen heb ik tijdens de lockdown een groot stuk papier gepakt, een plattegrondje gemaakt en vervolgens elke boom daarop gedetermineerd. Ik had daar app voor: PlantNet. Een aanrader ook hoor, die app: daarmee kun je een foto nemen van een blad, en dan vertelt die welke boom het is. Het was een heerlijk pandemieproject.’

Documentaire: Paper and Glue

‘Een documentaire door en over de Franse maatschappelijk geëngageerde kunstenaar en fotograaf JR, die overal ter wereld zijn enorme grote zwart-witfoto’s ophangt. Ik heb de film laatst met Tara (Elders, zijn echtgenote, red.) hier in New York in de bioscoop gezien – na afloop kwam hij als verrassing de zaal binnen lopen. Dat was heel tof.

Wat ik zo gaaf vind aan zijn werk is dat hij een connectie legt met de plek waar hij zijn werk tentoonstelt. Omdat hij redeneert: als ik mijn werk op huizen in een favela wil plakken, dan kan ik dat wel vragen aan de overheid, maar als ik geen toestemming heb van de bewoners van die huizen, gaat het niet gebeuren. Door die gesprekken brengt zijn werk letterlijk gemeenschappen samen.’

Plaat: Mose Allison Sings

‘Een fantastische plaat voor deze donkere dagen, als een soort dekentje, dat is Mose Allison Sings. Ik vind Allisons stem heerlijk. Hij werkt er niet te hard voor, alles bij hem is relaxt. Ik luister graag naar dat soort muziek. Een andere plaat die hier op repeat staat, is Chet Baker Sings. Het is muziek als een warm bad.’

Muziek: Gypsy jazz

‘Vroeger had ik ook muzikale ambities, maar die heb ik inmiddels losgelaten. Wat ik wel mis is het spelen. Sinds kort ben ik weer veel op mijn gitaar aan het klooien . Ik probeer gypsy jazz onder de knie te krijgen. In New Orleans, waar we een aantal jaar hebben gewoond, is een enorme scene waarin deze muzieksoort overlapt met Dixieland. Ik heb altijd met veel bewondering naar die gitaristen gekeken – hoe ze tjak-tjak-tjak gitaar spelen, bijna alsof ze de drum vervangen. Het is zó ritmisch, zo snel, zo rauw en in your face.

Ik zit nu al een maand elke dag te oefenen met een metronoom en ik denk dat ik nu ongeveer half zo snel ga als eigenlijk zou moeten. Maar er is geen andere manier. Dat is hoe je het moet leren: langzaam opbouwen.’

Winkel: IJzerwarenzaken

‘IJzerwarenzaken zijn mijn favoriete winkels. Ik ben ontzettend onhandig, maar ik houd enorm van gereedschap. Laatst zat het toilet een beetje los – nou, dan heb ik dus een nieuwe doppenset nodig. Dan ga ik naar mijn lokale gereedschapswinkel, waar ik dan uitgebreid met de oude, norse eigenaar bespreek of ik de goedkopere set zal kopen, of de DeWalt. Ja, dan ga ik zéker voor de DeWalt natuurlijk. Uiteraard is het me gelukt om de wc-bril zelf vast te draaien, net als met die gypsy jazz ga ik net zo lang door tot ik het heb, maar ik heb daar wel het beste gereedschap bij nodig.’

Ding: Massagegun

‘Ik haat het om op reis veel dingen bij me te hebben. Eén koffer is genoeg. Wat daar tegenwoordig altijd in moet, is zo’n massage-apparaat. Zo’n ding dat trilt, weet je wel? Ik heb er twee. Een kleintje: een theragun. Die kan ik sowieso aanraden. En ik heb een grotere: een hypervolt.

Voor mijn huidige rol moet ik veel trainen om fit te blijven en ik ben tijdens de pandemie begonnen met hardlopen. Ik heb dus chronisch last van mijn kuiten. Een van die massagedingen heeft een soort tweetandige klauw. Die duw ik dan lekker in die spier. Dan word je eerst gék van de pijn, maar na een half uurtje begint het een beetje los te komen. Een wondermiddel.’

Eten: Koreaanse barbecue

‘Vaste prik: als we hebben gereisd, bestellen we op de avond dat we weer in New York aankomen bij een Koreaans barbecuerestaurant. Ik ben dol op kimchi’s, gefermenteerde groenten. Eigenlijk is het nog beter als je er zelf heen gaat: dan barbecue je zelf aan tafel, in gezelschap. Het is een lekkere, gezonde en gezellige manier van dineren.

Ik ben nu voor het eerst sinds mei weer een week thuis, bij mijn vrouw en dochter. Maar als ik werk proberen we elkaar om de vier, maximaal zes weken te zien. Dat was vroeger eenvoudiger: Hazel is nu 14 en gaat hier naar een high school. Dat kan ze niet meer zo makkelijk missen.’