Ik zou hier nooit van m'n leven willen wonen

Waar zit je?

In Zuid-Korea. Mijn man is hier op zakenreis met de president van Turkije, en ik ben mee als de vrouw van. (Lacht). Vandaag heb ik de hele Hyundai-fabriek van binnen gezien, ik weet nu alles van moertjes,boutjes en andere auto-onderdelen. Sáái!

En veel shoppen zeker?

Nou nee, ik combineer deze reis met het onderzoek voor een televisieprogramma dat ik maak naar aanleiding van het boek Elke Liefde Telt van Boris Dittrich, over de rechten van homoseksuelen. In dertien landen vraag ik aan scholieren, leraren, priesters, hoe ze daarover denken, en Korea is er één van.

Ligt het daar gevoelig?

Ze zijn hier goddank niet zo radicaal als in bijvoorbeeld Iran, maar ze lopen er ook niet mee weg. Het Yogyakartadocument voor de rechten van homo's is niet ondertekend. Homoseksualiteit is hier niet verboden, maar niemand komt er openlijk voor uit. Ik stuit vooral op veel gegiechel. Maar ook op ruimdenkendheid. Het mooie van Zuid-Korea is dat iedereen hier als atheïst wordt geboren en later zelf zijn geloof kan kiezen. Sommigen blijven atheïst, sommigen worden boeddhist, het christendom groeit. De islam is hier amper vertegenwoordigd – Geert Wilders zou het hier fantástisch vinden.

Is Seoel een mooie stad?

Ik sms'te net nog naar een vriend: This is not my city of dreams. Het stikt hier van de wolkenkrabbers, schreeuwerige lichtreclames en tv-beelden; deze stad is Times Square in het kwadraat. Ik kijk nu uit het raam en lees: Hyundai, Hana Bank, City Bank, Seoul Finance Centre, noem maar op. Lelijk! Omdat dit vroeger een Japanse kolonie was, zie je veel Japanse invloeden, dat raakt me dan weer wel.

Niks moois te zien daar?

Het gekke is: je hebt hier een enorme ondergrondse stad. Die hebben ze gebouwd uit angst voor aanslagen uit Noord-Korea. Onder de grond zijn kilometers winkels, restaurants, koffiehuisjes en boetiekjes. Daar bovenop staan dus al die wolkenkrabbers. Heel erg science fiction, allemaal.

Zou je er willen wonen?

Nee! Nooit van m'n leven. Ik heb zelfs mijn vlucht vervroegd om hier weg te kunnen, terwijl mijn man hier nog zeker een maand blijft. Maar ik zal ook iets positiefs vertellen: ik was eerder deze week in Busan, een plaats aan de kust, en die vond ik prachtig, met zijn enorme klif waaraan de stad is vastgebouwd. Net St. Tropez of Monte Carlo. Daar had ik wel een paar maanden willen blijven.

Kun je je goed redden met de taal?

Heel weinig mensen hier spreken Engels. Dus je begrijpt: mijn verschijning stuit hier voortdurend op rare misverstanden. Vraag ik in het Engels in een restaurant om water, roepen ze (hoog piepstemmetje): ‘watte?’ , ‘watte?’ en lopen ze glimlachend, niet-begrijpend weg. Nee echt, ik vlieg zo snel mogelijk naar huis.

Wil Thijssen