Een afscheid op zijn 80ste? Nou, Tom Jones heeft net weer een nieuw album gemaakt

Toen ze op zijn 30ste kwamen aanzetten met het lied I’m Growing Old zag het toenmalige feestnummer Tom Jones (It’s not Unusual) daar geen brood in. Maar nu voor zijn 42ste album – en wie weet wel zijn laatste – zingt hij het met plezier.

Tom Jones (80) is een optimistisch mens, maar even zag hij het niet meer zitten. Zingen, oké, dat deed hij al toen hij nog Tommy Woodward heette en opgroeide in Pontypridd, Zuid-Wales. Daarmee stoppen is geen optie. Maar op tournee gaan en platen maken, nee. Maar toen zijn vrouw Linda in 2016 aan longkanker overleed had hij even nergens zin meer in. ‘We waren bijna 60 jaar getrouwd en al samen sinds we 16 waren. Ik vond het mooi geweest.’

Maar inmiddels is er toch een nieuw album Surrounded by Time, zijn 40ste, toch? ‘Nee, 42 hoor’, corrigeert Tom Jones zijn interviewer. Jones zit met zijn rug naar het raam in zijn Londense penthouse. We zien de zilvergrijze rivier de Thames achter hem glinsteren. ‘Ik ben toch het meest happy als ik iets om handen heb’, zegt Jones. Zoon Mark (63) die al decennia zijn management doet, zorgt dat zijn vader zich hoeft te vervelen. Jones heeft net de opnamen achter de rug van de Britse versie van The Voice waarin hij al sinds 2012 jureert, en nu is er dus ook weer een nieuw album. Gemaakt met producer Ethan Johns met wie de zanger sinds het album Praise & Blame het liefst samenwerkt.

‘Dit is mijn vierde plaat met hem. Hij gaf me in 2010 een stem die meer paste bij mijn leeftijd. Ik ben van tenor naar bariton gezakt, en meer blues en gospel nummers gaan zingen. Hij wilde nu een wat experimenteler geluid. Best, zei ik. Maar geen gerommel met mijn stem en de liedjes kies ik zelf.’

Die zijn allemaal wat minder jolig dan vroeger, vindt de zanger. Hij hoeft geen gangmaker meer te zijn zoals hij dat in de jaren zestig was met liedjes als It’s not Unusual, Delilah en andere meezingers. ‘Ik vind het leuk om liedjes te zingen die passen bij een man die reflecteert op zestig jaar showbiz.’

Dus koos hij een liedje van Todd Snider over de macht van televisie (Talking Reality Television Blues) en nam hij een liedje op dat hem bijna vijftig jaar geleden al werd aangeboden.

‘In 1973 kwam liedjesschrijver Bobby Coles naar me toe met een nummer waarvan hij vond dat het op mijn lijf was geschreven. I’m Growing Old heet het. Mooi inderdaad, maar toch wat ongepast voor iemand die zoals ik toen begin 30 was. Maar ik ben het nooit vergeten en dit leek me het moment er iets mee te doen.

Natuurlijk moest er ook een nummer van Bob Dylan bij. ‘Naarmate ik ouder word vind ik zijn werk steeds mooier. Zijn stem is ook met zijn leeftijd meegegaan. One More Cup Of Coffee (van het album Desire uit 1976, red.) ken ik nog niet zo lang maar is prachtig. Dylan die zingt over een laatste kop koffie voor hij gaat. Waarheen? Terug het bed in naar zijn lief, vermoed ik. Maar voor mij is de ‘valley below’ waarover hij zingt herkenbaar als de grote kater die volgt na een drinkgelach waarvan ik er veel heb meegemaakt. Nog één kop koffie met cognac, een laatste trek aan mijn sigaar, voordat ik afzak naar de vallei om mijn roes uit te slapen.’

Dat klinkt als een afscheid, beaamt Jones, maar is niet zo bedoeld. ‘Ik weet niet wat ik nog in me heb maar mocht dit het laatste zijn, dan heb ik er vrede mee. Surrounded by Time lijkt me prima geschikt om mijn carrière mee af te sluiten.’

Invloed

Jerry Lee Lewis – Great Balls of Fire (1957)

‘Ik was 15 toen rock ’n roll mijn leven in dat kleine Pontypridd opschudde. Bill Haley op de radio gooide alles overhoop met zijn Rock around the Clock. En er kwam al snel meer. Elvis met Heartbreak Hotel, ook prachtig. Linda begreep dat, maar mijn vrienden vonden me maar een rare. Helemaal toen ik met Jerry Lee Lewis aankwam. Dat was voor mij de bom. Eerst Whole lotta Shakin’ Going On dat echt heel Pontypridd opschudde en toen Great Balls of Fire. Deze woeste pianoman belichaamde alles wat voor mij rock ’n roll was. Zo wilde ik ook worden. Ik werd een andere artiest, maar daar had ik wel Jerry Lee Lewis voor nodig.’

Muziek

Rag’n’Bone Man – Human (2017)

‘Natuurlijk luister ik ook naar nieuwe muziek, maar ik vind dat alles veel te veel op elkaar gaat lijken. Dat verdomde Auto-Tune trekt alle stemmen naar elkaar toe. Vroeger hoorde je na één noot al of Little Richard of Elvis Presley zong. Nu lijkt iedereen elkaar een beetje na te doen. Ik hou van Bruno Mars en zag hem in de States veel live op tv. Geweldige performer. Maar op plaat vond ik er niks aan. Zijn liedjes klonken anoniem en gladgestreken. Dua Lipa, zelfde verhaal. Hoorde haar in tv-show van Jools Holland, wow wat een stem dacht ik. De cd van haar viel me daarna vies tegen.

Een paar nieuwe stemmen bekoren me. De liedjes van soulzanger Michael Kiwanuka vind ik prachtig. Zijn I won’t Lie staat daarom op mijn nieuwe album. Maar het meest uit het veld geslagen raakte ik toen ik een paar jaar geleden Human van Rag’n’Bone Man hoorde. Wat een machtige stem heeft die man. Echt zo’n robuust donderende stem die keihard aankomt. Zo hoor ik ze het liefst.’

Film

Red River (Howard Hawks, 1948)

‘Ik hou erg van westerns. De mooiste herinnering heb ik aan die ene keer dat ik met mijn vader naar de bioscoop bij ons in het dorp ging. Mijn vader was mijnwerker en had maar één net jasje. Hij had er met zijn sigaret per ongeluk een gat in gebrand en mijn moeder moest dat repareren. ‘Dat doe ik als je Tommy meeneemt naar de film’, zei ze.

We gingen naar Red River met John Wayne. Die werd een soort held voor me. Het was ook niet zo’n western waar iedereen elkaar maar overhoop schoot, de strijd tussen goed en kwaad werd hier uitgevochten over vee.

Er zijn meer westerns die me altijd bij zijn gebleven. Zoals Shane en later toen ik al wat ouder was The Wild Bunch, waarin wel iedereen elkaar overhoop knalt. Maar die film met mijn vader, die was toch het mooist.’

TV-serie

Breaking Bad (Vince Gilligan, 2008-2013)

‘Series bingen is voor mij een betrekkelijk nieuwe ervaring. Ik ben gewend aan het idee van iedere week een nieuwe aflevering. Met Linda volgden we in Los Angeles een tijdje Breaking Bad, waarvan op een kanaal iedere week een nieuwe episode werd uitgezonden. We waren allebei fan van de hoofdrolspeler Bryan Cranston als Walter White.

Linda en ik zaten al lekker in de serie toen iemand de complete serie cadeau gaf. We keken samen zo zes afleveringen achter elkaar. In een paar dagen waren we door de hele serie heen. Heerlijk.

‘Op een of ander gala ontmoette ik de acteur Cranston. Ik vertelde hem over het geschenk dat de dvd-box voor hem was. ‘Weet je wat pas echt een geschenk was’, zei hij, ‘Zo’n rol als Walter White krijgen. Dat gebeurt je maar eens in je leven.’

Dat vond ik mooi, zo’n geweldig acteur en zo dankbaar.’

Lezen

The Times

Boeken lees ik niet meer. Ik was al nooit zo’n lezer en koester eigenlijk vooral die boeken die ik als kind al las. Oliver Twist en ander werk van Charles Dickens. Mijn literaire activiteiten gaan al jaren niet verder dan met Kerstmis naar A Christmas Carol van Dickens’ op tv kijken. Ik vind tv-kijken ook veel makkelijker dan een boek lezen, maar dat kan ook door mijn leeftijd komen.

‘Waar ik echter zeer aan gehecht ben, nu ik weer in Londen woon, is het lezen van dagblad The Times. Ik ben niet echt wakker voordat ik de krant gelezen heb en ik begrijp daarna ook beter waar het in nieuwsuitzendingen die dag over gaat.

‘Soms heb ik haast, maar zelfs dan kijk ik altijd even naar de pagina’s met overlijdensadvertenties en necrologieën. Even kijken welke oude bekenden me nu weer zijn ontvallen. Dat worden er steeds meer.’

Stad

Londen

‘Linda zei op haar sterfbed in Los Angeles: Tommy, je moet terug naar Engeland. Daar wonen je meeste nog levende dierbaren nu. Niet hier en niet in Wales. Ze had gelijk.

‘Toen ik hier vaak als toerist of voor mijn werk kwam nam ik het liefst mijn intrek in het Savoy Hotel, met uitzicht op de Thames. Het was eigenlijk mijn belangrijkste eis aan de makelaar: zoek een appartement met zicht op de Thames. Dat vond hij voor me, vlak bij de Houses of Parliament met alles op loopafstand. Hier wil ik wel sterven, liever dan in Pontypridd. Al heb ik eigenlijk alleen maar mooie herinneringen aan mijn jongensjaren daar.

‘Maar alles is daar weg. Afgebroken, verdwenen. Als ik wel eens terugkom, zoals tijdens de opnamen voor mijn nieuwe album, herken ik niks meer.’

Restaurant

La Famiglia, Chelsea, London

‘Ik eet alles, wat wil je. Wij arbeiderskinderen hadden niks te kiezen. Uit eten gaan met vrienden hoop ik snel weer te doen, en dan ben ik niet kieskeurig. Als we maar een hele avond kunnen blijven zitten. Mijn favoriete restaurant hier is La Famiglia, een Italiaan in Chelsea waar ik al sinds de jaren zestig kom. En dan loop ik het liefst het hele programma door.

Van een wit wijntje als aperatief tot de cognag – bij voorkeur uit de XO-categorie – en sigaren toe. En een echte topavond sluit ik dan af met een glas champagne, Dom Perignon als ik mag kiezen. En dan val ik om.’

Drank

Bier

‘Champagne is het lekkerst, maar bier is toch eigenlijk wel mijn favoriete drank. Wat ik in LA en New York het meeste mis dat is dat heerlijke lauwe Britse bier. Real ale van de tap, dat meer een soort pomp is die het vocht uit de aarde lijkt te zuigen.

‘Sinds ik met mijn vader voor het eerst wat ging drinken in de Wood Road Non Political Club ben ik aan dat bier verknocht. Mijn eerste optredens deed ik daar en in andere working men clubs in Wales. Leren zingen en bier drinken gingen gelijk op voor mij. Helaas zie je steeds minder pubs waar je uit tien soorten bitter van de tap kunt kiezen.’

Vakantiebestemming

Barbados

‘Ik heb in mijn leven genoeg kou en regen gehad vond ik toen ik jaren geleden naar Amerika verhuisde. Ik kreeg in de jaren zeventig steeds voor een half jaar een visum. Om dagen te sparen ging ik, als ik even uitgewerkt was, het land uit en vloog ik graag naar Barbados. Gewoon voor de zon. Het liefst nodigde ik ook mijn familie uit en dan had ik echt vakantie.

‘Ik denk niet dat ik er ooit nog kom, dat maakt me soms wel verdrietig. Het is voor mij nog altijd de mooiste plek op aarde waar ik veel gelukkige momenten heb gekend. Maar ach, de meeste familieleden zijn dood en wat heb ik dan daar in mijn eentje nog op het strand te zoeken? Ik heb het fijn hier in Londen en het uitzicht op de Thames verveelt me nooit.’