De mens als knuffelbeer: fluweel vráágt erom geaaid te worden

Fluweel is een herenstof, een stukje textiel met een aristocratisch aura. Die rijke uitstraling komt door de glans in de stof en door de zachte streek. Dat effect wordt gecreëerd door een extra draad in lusvorm mee te weven (en uiteindelijk door te snijden). Die techniek van het fluweelweven werd in Azië bedacht, maar het waren de Italianen die ermee aan de haal gingen, en ook een beetje de Vlamingen, met name die in Brugge en omstreken.

Behalve een edel karakter, heeft fluweel iets speels en zeker ook iets theatraals. Misschien dat daarom een ander soort aristocratie, die uit de rock-’n-roll, het in de swinging sixties oppikte. Ik las laatst nog een aardig boek over die periode, getiteld The Velvet Mafia, over de ‘gay men who helped shape the music in the sixties’ (Brian Epstein, Robert Stigwood, dat kaliber). Maar als u een Austin Powers-dvd uit de kast trekt, ziet u ook wat ik bedoel.

Het blauwe pak dat Mike Myers in die filmserie draagt is van zogenoemd crushed velvet, het zachte fluweel waar de Amerikaanse socialite Kim Kardashian lekker vaak op teruggrijpt, onder meer voor haar gastoptreden laatst bij Saturday Night Live.

De roze jumpsuit die ze in dat tv-programma droeg was van Balenciaga, het oorspronkelijk Spaanse modehuis dat ook verantwoordelijk is voor het jasje dat zij draagt op de foto hier, ook gemaakt van ultrazacht crushed velvet. Dit is de mens als knuffelbeer; deze stof vráágt erom geaaid te worden (doe overigens maar niet).

De populariteit van fluweel past binnen de zucht naar expressie die ons te pakken lijkt te hebben. Ik heb nog nooit zoveel zijde, taft, satijn, tule en kant gezien als bij de premières die in de coronavrije oktobermaand werden geperst. Bij de première van de film Alles op tafel in het Amsterdamse DeLaMar Theater zag ik ook al zoveel gasten in fluweel, onder wie opvallend veel dames (Tamara Brinkman, Wynn Heliczer, Marijke Helwegen, Will Koopman). Het mooiste jasje zag ik echter een handvol premières eerder om de torso van Jort Kelder, die alleen vergeten was zijn rechterpand strak te trekken voor het betreden van de rode loper. Dat laat onverlet dat het fijne handwerk van Valentino Ricci van het Italiaanse atelier Sciamat van het middernachtblauwe meesterwerkje af straalt. De ongevulde schouders (zie het contrast met Kardashian) worden majestueus overschaduwd door de monumentale revers met peak lapel. Aan de rechte lijn van de revers lezen we zijn Milanese origine af; Napolitanen snijden ’m bombato (rond). Dat zachte blauw heb ik die bewuste avond overigens wel stiekem even geaaid. Niet verder vertellen.