Cake met sinaasappel en honingkaramel om bij weg te mijmeren

Bij onze kleine Ierse boerderij horen wat bijgebouwen. Het zijn eigenlijk schuurtjes en stalletjes, gebouwd van plaatselijke stenen, bij elkaar gehouden met leem. We schatten ze tussen de 200 en 300 jaar oud.

We gebruikten ze tijdelijk als houtopslag, boksbalhok en droomplek. Niet alles hoeft in één keer maar af, het boerderijtje moest eerst een likje verf krijgen en de tuin moest eerst worden teruggewonnen op een bramenstruikeninvasie en jaren van verwaarlozing. We spaarden nog een beetje en droomden door. De mogelijkheden! Een open vooruitzicht is het mooiste wat er is. Jarenlang lagen we in het gras te fantaseren wat we hiervan zouden kunnen maken.

Afgelopen week was het gemijmer voorbij: de bouwmannen kwamen de berg op. Ik had al dagen een knoop in mijn buik. De nieuwe, concrete plannen zijn tof en spannend, maar maken ook een bruut einde aan al het verzinnen, aan het verheugen.

De ruime binnenplaats ervoor, die in een enorme woeste tuin was veranderd, werd leeggetrokken, een stuk sneller dan ik al die jaren had gedaan met mijn bosmaaier en hark. Met hamers, beitels en kleine graafmachines werden de slechtste muren van de eeuwenoude pandjes uit elkaar gehaald. Liefdevol werden de bouwstenen gesorteerd op de nieuwe opgeschoonde binnenplaats. De grote, de kleintjes, de scherven en de hele grote: allemaal komen ze straks weer terug.

Als archeologen gingen we te werk, we ontdekten veel: één schuur was duidelijk het eerste woonhuis; ineens werd het spannend en eigenlijk razend interessant. We vonden resten van aanbouwtjes, schuurtjes, schoorstenen en oude doorgangen. We vonden spullen zoals hoefijzers, een span voor de ezel, flesjes, lateien, lederen beurszakjes. Dus verzonnen we nieuwe verhalen, nu over de oude bewoners en hun dieren. Steen voor steen rolden de vertellingen van de muren af.

Nu liggen ze op grote hopen op de plaats. Ik moet ze nog een beetje ontwarren, maar als ik wat fijns hoor dan hoort u het direct weer van mij.

Ik bakte bouwstenen-bouwkoek voor de mannen, van ingrediënten uit de tuin hier beneden: hazelnoten en honing van buurmans bijen. Straks kunnen we hier in de binnentuin nóg meer gaan verbouwen, en in die nieuwe pandjes gaan koken en bakken. Ik ga vast een beetje mijmeren, want dat is eigenlijk het leukste was er is.

Hazelnoten-sinaasappelcake met honing

Verwarm de honing in een steelpan zodat hij wat vloeibaarder wordt. Giet hem in een ingevette ronde of vierkante cakevorm van zeg 22 cm en draai de vorm rond (met een ovenwant aan!) om de hete honing gemakkelijk gelijkmatig te verspreiden. Bedek hem met een laag sinaasappelschijfjes.

Verwarm de oven voor op 170 graden.

Klop de honing met boter met een mixer tot het mengsel luchtig en bleekgeel is. Voeg al kloppende een voor een de eieren toe. Zeef de bloem met de rijsmiddelen, voeg het zout, de gemalen hazelnoten en de sinaasappelschil toe en spatel het door tot een egaal beslag.

Giet het in de vorm en bak de cake 40 minuten of tot een satéprikker die je in het midden steekt er schoon uitkomt. Laat 5 minuten afkoelen, ga dan met een mesje langs de randen van de vorm en keer de cake om, als de honingkaramel nog heet is.

Opmaaktip

Plakken oudere cake zijn verschrikkelijk lekker in een tiramisu, in plaats van lange vingers. Zeker met dit notenmeel: gebruik in plaats van marsala een notenlikeur zoals Frangelico of amaretto. Maar een scheutje Cointreau zou hier ook goed bij zijn.